ନିଜେ ଗୋପପୁର ନିଜେ ମଥୁରା

ସିଏ ମୋର ଦୁର୍ବଳତା
ପୁଣି ମୋର
ଦୁର୍ବଳତା-ଦୂରକାରୀ ବଳ
ମୋ ନିଖିଳ ସଂଘର୍ଷରେ
ସିଏ ମୋର ଚିର ସହଚର ∣

ତା କଥା ପଡ଼ିଲେ ମନେ
ପୃଥିବୀ ପଳାଏ କ୍ଷଣେ ,
ପଳାଏ ସଂସାର;
ପଳାଏ କୁଆଡେ଼ ମୋର ବୋଧଶକ୍ତି
ମୁଁ ଆଉ ନ ରହେ ନିଜର ∣

ଶୋଇବା ଆଗରୁ ଯଦି
ନଭମଞ୍ଚେ
ଫେସଟାଇମ
ଅବା ହ୍ବାଟ୍ସଅପେ
ରୂପ ତାର ଝଳେ ,
ନିଦ ଆସେ ଅସୀମ ଶାନ୍ତିରେ ∣

ନିଦ ଶେଷେ
କାକଳିର ତାଳେ ତାଳେ
ରବିକରେ
ତାହାରି ଉଦୟ
ଜୀବନକୁ କରେ ଆଭାମୟ ;
ଜୀବନ୍ମୟ ହୁଏ ମୋର
ସକଳ ସମୟ ∣

ମୋଓଠୁ ଦୂରରେ ସିଏ ,
ସିଏ ବି ମୋ ପଞ୍ଜରା ଭିତରେ ;
ଶୟନେ ସ୍ବପନେ ଥାଏ
ଥାଏ ଜାଗରଣେ ମୋର ନିଖିଳ ସତ୍ତାରେ ∣

ତଥାପି ନ ମାନେ ଆଖି
ଖୋଜିବୁଲେ ତାହାରି ବଦନ
ଶୁଣିବାକୁ ସ୍ବର ତାର କାନପାତେ
ଶୁଣେ କିନ୍ତୁ ନିଜର ରୋଦନ !

ଯଶୋଦା ମା ଯେତେବେଳେ
ବାହୁନି ଉଠିଲେ –
“କୋଇଲି ଲୋ କେଶବ ଯେ ମଥୁରାକୁ ଗଲା
କାହା ବୋଲେ ଗଲା ପୁତ୍ର ବାହୁଡ଼ି ନଇଲା ∣”
ସେ କ’ଣ ଜାଣି ନଥିଲେ ଯେ ,
ସେ ନିଜେ ନିଜ ଗୋପପୁର
ଏବଂ ନିଜେ ହିଁ ମଥୁରା ?

ବୋଧଶକ୍ତି
ମଣିଷଠୁ ମଣିଷର
କେତେ ଦୂର ?
ସତେ କେତେ ଦୂର ?

26.11.2017

Now Only You

Subhas Chandra Pattanayak

June 24 needs no mention of the year. Life is what it was years before and what it will be hereafter. When sometimes one feels that in the vast sea of time, years with a number tag like 1974 or 2015 carry no permanency, only a day of significance appears permanent. And, one such day in my life is June 24 when Sabita had come to my life. She is the gift of my parents to me as I am of her parents to her.

As we age, deeper becomes our oneness under the blessings of our late lamented parents. Love fills up life and brings up a feeling of love beyond life.

The attached poem depicts this feeling.