ଯୁଗପୁରୁଷ ମଧୁସୂଦନ ଦାସ : ଆମ ଜାତି ଓ ଆମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ

ଗୋଟିଏ ଜାତି ଯେତେବେଳେ ଭୟଙ୍କର ବିପତ୍ତିରେ ପଡ଼ିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ତାକୁ ତହିଁରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ ଯିଏ ସମର୍ଥ ନେତୃତ୍ଵ ଦେଇଥାନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ ଯୁଗ ପୁରୁଷ । ଓଡ଼ିଶାର ଏକମାତ୍ର ଯୁଗ ପୁରୁଷ ହେଲେ ମଧୁବାବୁ : ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ପ୍ରାଣପ୍ରିୟ କୁଳବୃଦ୍ଧ ମଧୁସୂଦନ ଦାସ ।

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାଭାଷୀ ଭୂଖଣ୍ଡକୁ ନେଇ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ରାଜ୍ୟ ହେବ, ଯେଉଁଠି ସବୁ କାମ ଓଡ଼ିଆରେ ହେବ, ଏହି ଥିଲା ତାଙ୍କ ସ୍ଵପ୍ନ । ତାଙ୍କ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଉତ୍କଳ ସମ୍ମିଳନୀକୁ ହଡ଼ଫ କରି ସମ୍ମିଳନୀର ଏକ ଅନଧିକୃତ ଅଧିବେଶନ ଚକ୍ରଧରପୁରରେ ସଂଘଟିତ କରି ଗୋପବନ୍ଧୁବାବୁ ଯଦି ତାହାକୁ ବସ୍ତୁତଃ ହତ୍ୟା କରିନଥାନ୍ତେ, ତେବେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାଭାଷୀ ସମଗ୍ର ଭୂଖଣ୍ଡକୁ ନେଇ ଓଡ଼ିଶା ଆବିର୍ଭୂତ ହୋଇଥାନ୍ତା । ଜାତିଭିତ୍ତିରେ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ଜନ୍ମତଃ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ବିଚାରିବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ସହ ଏକମତ ନଥିବା ମଧୁବାବୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଧର୍ମ ଗ୍ରହଣ କରିଥିବାରୁ ଓଡ଼ିଶାର ହିନ୍ଦୁ ମହାସଭା ସମର୍ଥକମାନେ ଭିତରେ ଭିତରେ ତାଙ୍କୁ ବିରୋଧ କରୁଥିଲେ ଓ ଶେଷରେ ତାଙ୍କ ଉତ୍କଳ ସମ୍ମିଳନୀକୁ ଲୋପ କରି ତାଙ୍କ ସ୍ଵପ୍ନକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣତଃ ସାକାର ହେବାକୁ ଦେଇନଥିଲେ ।

ମଧୁବାବୁଙ୍କ ସେହି ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ବପ୍ନକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବାକୁ ଆମେ ଆମ ଭାଷାରେ ଆମ ରାଜ୍ୟର ପରିଚାଳନା ପାଇଁ ସଂଗ୍ରାମ ରତ; କିନ୍ତୁ ଆମ ରାଜ୍ୟ ଏପରି ଜଣେ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ କବଳରେ ପଡିଛି, ଯିଏ ତାଙ୍କ ବାପାଙ୍କ ମତଲବକୁ ଚରିତାର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ ଆମ ଭାଷା ବିରୁଦ୍ଧରେ ବିଧାନସଭାରେ ଜାଲିଆତି ବି ପ୍ରୟୋଗ କରିଛନ୍ତି । ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଭାଗ୍ୟାକାଶରେ ଜମିରହିଥିବା ଅନ୍ଧକାରକୁ ଅଧିକ ଭୟଙ୍କର ଭାବେ ଘଞ୍ଚ ହୋଇଉଠିଛି ।

ଏହି ଦାରୁଣ ଦୁର୍ବିପାକ କବଳରେ ଆମେ ଆମ ପରିଚୟ ହରାଇବାକୁ ବସିଥିବା ବେଳେ, ଆମ ଭାଷାର ଲାଭଜନକ ଉପଯୋଗ କରି ନିଜ ନିଜ ପାଇଁ ପୁସ୍ତକୀୟ ଆୟ, ଲେଖକୀୟ ପରିଚୟ, ଅଖିଝଲସା ସମ୍ମାନ ସଂଗ୍ରହ କରୁଥିବା ଭାଷାଜୀବୀମାନେ ମୁହୂର୍ତ୍ତକପାଇଁ ମଧ୍ୟ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ କେବେ କହିନାହାନ୍ତି ମଧୁବାବୁଙ୍କ ଜୀବନବ୍ୟାପୀ ତପସ୍ୟାକୁ ବ୍ୟର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ ସେ ଯେଉଁ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ଚଲାଇଛନ୍ତି, ତହିଁରୁ ନିବୃତ୍ତ ହେବା ପାଇଁ । ଯେଉଁ ଓଡ଼ିଆମାନେ ସରସ୍ଵତୀ ସମ୍ମାନ, ଜ୍ଞାନପୀଠ ସମ୍ମାନ, କେନ୍ଦ୍ର ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡ଼େମୀ ସମ୍ମାନ, ରାଜ୍ୟ ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡ଼େମୀ ସମ୍ମାନ, ସାରଳା ସମ୍ମାନ ଆଦି ସମ୍ମାନ ସାଉଁଟିଛନ୍ତି, ସାହିତ୍ୟସେବା ଆଳରେ ବିଭିନ୍ନ ବିଶ୍ଵବିଦ୍ୟାଳୟରୁ ବିନା ଗବେଷଣାରେ ସମ୍ମାନଜନକ ଡକ୍ଟରେଟ ହାସଲ କରିଛନ୍ତି, ବିଭିନ୍ନ କିସମର ପଦ୍ମ ସମ୍ମାନରେ ବିଭୂଷିତ ହୋଇଛନ୍ତି , ସେ ସମସ୍ତେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା କରୁଣାରୁ ସେ ସବୁ ଅର୍ଜନ କରିଛନ୍ତି । ଅଥଚ, ଓଡ଼ିଆ ଜାତିକୁ ଭାଷା ଅଧିକାର ମିଳୁନି; ସେମାନଙ୍କ ପାଟି ଫିଟୁନି ! ଆମ ଭାଷାଜୀବୀ ସାହିତ୍ୟିକମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ, ସେମାନଙ୍କ ପରିସୃଷ୍ଟ ସାହିତ୍ୟ ହେତୁ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ପରିପୁଷ୍ଟ ହେଉଛି । ମାତ୍ର ସେମାନେ ସ୍ଵୀକାର କରିବା ଆବଶ୍ୟକ ଯେ, ସେମାନଙ୍କୁ ସାହିତ୍ୟିକ ଭାବେ ଝଲସିବାର ଓ ଏତେ ସବୁ ସମ୍ମାନ, ଉପାଧି, ଅର୍ଥ ଅର୍ଜିବାର ପରିସର ଯିଏ ଦେଇଛି, ତାହା କେବଳ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା । ସାହିତ୍ୟ ଆମ ସହଜାତ ନୁହେଁ, ଭାଷା ଆମ ସହଜାତ । ଭାଷାର ସ୍ଵାର୍ଥକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଉପଯୋଗ ଦ୍ଵାରା ସାହିତ୍ୟ ସୃଷ୍ତିହୁଏ , କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ଭାଷା କାମର ଭାଷା ନହୁଏ ସେ ଭାଷା ମରିଯାଏ , ଯେମିତି ମରିଯାଇଛି ବିପୁଳ ସାହିତ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱେ ପାଳି, ମରିଯାଇଛି ସଂସ୍କୃତ ।

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ହିଁ ଆମ ପରିଚୟ । ଆମ ଭାଷା ଓଡ଼ିଆ ବୋଲି ଆମେ ଓଡ଼ିଆ । ବଙ୍ଗଳା ଯଦି ଆମ ଭାଷା ହୋଇଥାନ୍ତା, ଆମେ ହୋଇଥାନ୍ତେ ବଙ୍ଗାଳୀ ; ତେଲୁଗୁ ଯଦି ଆମ ଭାଷା ହୋଇଥାନ୍ତା, ଆମେ ହୋଇଥାନ୍ତେ ତେଲେଙ୍ଗା । ଆମ ଭାଷାଜୀବୀ ସାହିତ୍ୟିକମାନେ ଏହା ବୁଝିବା ଉଚିତ । ସେଥିପାଇଁ, ସେମାନେ ଓଡ଼ିଆବିଦ୍ଵେଷୀ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ସ୍ଵର ତୋଳିବା ଉଚିତ । ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ସେମାନେ ଆମ ଭାଷା ଆଇନର ସଂଶୋଧନ ପାଇଁ ମୁଁ ଦେଇଥିବା ପ୍ରସ୍ତାବକୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିବାକୁ କହିବା ଉଚିତ ଓ କଳାପତାକା ଅଭିଯାନରେ ଝାସ ଦେବା ଉଚିତ ।

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ଭିତ୍ତିରେ ଓଡ଼ିଶା ପ୍ରଦେଶର ରୂପାଯନ ପାଇଁ ମଧୁବାବୁ ଯେଉଁ ଆନ୍ଦୋଳନ କରିଥିଲେ ତାହା ଯେପରି ବିଷୟନିଷ୍ଠ, ଅଥଚ ଆଇନ ସମ୍ମତ ଥିଲା, ଠିକ ସେହି ଢାଞ୍ଚାରେ ମୁଁ ଏହି ଆନ୍ଦୋଳନ ଗଢିଛି । କୌଣସି ଆଇନ ଉଲ୍ଲଂଘନ ନକରି ଆଇନଅମାନ୍ୟକାରୀ ସରକାରକୁ ଆମ ଭାଷା ଆଇନର ଉଲ୍ଲଙ୍ଘନକାରୀକୁ ଦଣ୍ଡବିଧାନ ପାଇଁ ଓ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାକୁ ସର୍ବତୋଭାବେ ଓଡ଼ିଶାର କାର୍ଯ୍ୟଭାଷା କରିବା ପାଇଁ କିପରି ବାଧ୍ୟ କରାଯାଇପାରେ ଏହା ତାହାର ଉତ୍କୃଷ୍ଟତମ ପରୀକ୍ଷଣ । ଆମ ସାହିତ୍ୟିକମାନେ କେବଳ ଭାଷାଜୀବୀ ନୁହନ୍ତି , ସେମାନେ ଭାଷାପ୍ରେମୀ ମଧ୍ୟ, ଏହା ସରକାରଙ୍କୁ ଓ ସାରା ବିଶ୍ଵକୁ ଜଣାଇଦେବା ପାଇଁ ସେମାନେ ସମସ୍ତ କୁଣ୍ଠା ବିସର୍ଜନ କରି କଳାପତାକା ଅଭିଯାନକୁ ଆସନ୍ତୁ ।
ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାକୁ ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର କାର୍ଯ୍ୟଭାଷା କରିବା ପାଇଁ ଏକ ଭାଷା ଭିତ୍ତିକ ପ୍ରଦେଶ ଭାବେ ଓଡ଼ିଶାର ପରିକଳ୍ପନା କରି ତାହାର ରୂପାଯନ ପାଇଁ ମଧୁବାବୁ ଯେଉଁ ଉତ୍କଳ ସମ୍ମିଳନୀ ଗଢିଥିଲେ, ତହିଁରେ ଯୋଗଦେବାକୁ ସବୁ ଓଡ଼ିଆଙ୍କୁ ଆହ୍ଵାନ ଦେଇ ସେ କହିଥିଲେ –“ଏହି ସମ୍ମିଳନୀ ଜାତିପ୍ରାଣସିନ୍ଧୁ କୋଟି ପ୍ରାଣବିନ୍ଦୁ ଧରେ, ତୋର ପ୍ରାଣବିନ୍ଦୁ ମିଶାଇ ଦେ ଭାଇ ଡେଇଁ ପଡ଼ି ସିନ୍ଧୁ ନୀରେ । “

କଳାପତାକା ଅଭିଯାନ ଏହିପରି ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଆତ୍ମାର ଅଭିଯାନ । ଏଥିରେ ଝାସ ଦେଇ ଆମ ସାହିତ୍ୟିକମାନେ ନିଜ ଭାଷାଜନନୀଙ୍କୁ ସରକାରୀ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର କବଳରୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଉଦ୍ୟମ କରନ୍ତୁ ।
ଏହି କଥା କହି, ଭାଷାପ୍ରେମୀ ଓଡ଼ିଆ ଜାତି ପକ୍ଷରୁ ମୁଁ ମଧୁବାବୁଙ୍କୁ ଆଭୂମ ପ୍ରଣାମ ଜଣାଉଛି ।

ବିଜେପି ସେଦିନ ଯଦି କଂଗ୍ରେସ ପାଖରେ ନିଜକୁ ସମର୍ପି ଦେଇନଥାନ୍ତା

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ

ସେଦିନ ଯଦି ଭାରତୀୟ ଜନତା ପାର୍ଟି (ବିଜେପି) ଭାରତୀୟ ଜାତୀୟ କଂଗ୍ରେସ (କଂଗ୍ରେସ) ପାଖରେ ନିଜକୁ ସମର୍ପି ଦେଇନଥାନ୍ତା, ତେବେ ସେହି ଦିନ ହିଁ ଅର୍ଥମନ୍ତ୍ରୀ ପଦରୁ ମନମୋହନ ସିଂହ ଇସ୍ତଫା ଦେଇଥାନ୍ତେ ଓ ପରବର୍ତ୍ତୀ କାଳରେ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ଭାରତୀୟ ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ରର ଅସଲ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟକୁ ପଣ୍ଡ କରିନଥାନ୍ତେ କି ତାଙ୍କ ଉପରେ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ରୋଷର ଲାଭ ଉଠାଇ ନରେନ୍ଦ୍ର ମୋଦୀ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ହେବା ସମ୍ଭବ ହୋଇନଥାନ୍ତା କି ଭାରତରେ ଦେଖାଦେଇଥିବା ଆଦାନୀକୈନ୍ଦ୍ରିକ  ଅର୍ଥନୈତିକ ଅରାଜକତା ଦେଖାଦେଇନଥାନ୍ତା । 

ସେଦିନ ଥିଲା ୧୯୯୧ ମସିହାର ସେପ୍ଟେମ୍ବର ୧୪ ତାରିଖ । ଦେଶରେ ସଂତ୍ରାସ ସୃଷ୍ଟି ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ଅପରାଧ ବୃଦ୍ଧି  ପାଇଁ କୁଖ୍ୟାତ ପାକିସ୍ଥାନୀ ବ୍ଯାଙ୍କ ‘ବିସିସିଆଇ’ (BCCI – The Bank of Credit and Commerce International (Overseas) Ltd) ସମ୍ପର୍କରେ ବିଜେପିର ଯଶୱନ୍ତ ସିଂହ ସେପ୍ଟେମ୍ବର ୬ରେ ଆଗତ କରିଥିବା କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନକ୍ଷମ ପ୍ରସ୍ତାବ ଉପରେ ସେଦିନ ଥିଲା ଆଲୋଚନା । 

ସେପ୍ଟେମ୍ବର ୬ ତାରିଖରେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆଗତ କଲା ବେଳେ ଯଶୱନ୍ତ  କହିଥିଲେ, ଭୁଷୁଡ଼ି ପଡ଼ିଥିବା ବିସିସିଆଇ ଭାରତୀୟ ବାଣିଜ୍ୟସଂସ୍ଥାମାନଙ୍କ ପୁଞ୍ଜି ହଡ଼ଫ କରିବା ସମେତ ପାଣ୍ଠି ଦୁରୁପଯୋଗ କରିଥିବା ଉପରେ ପ୍ରକାଶିତ ବିଭିନ୍ନ ବିବରଣୀ ଅବଗତ ହୋଇ ଏହି ଗୃହ ଗଭୀର ଉଦ୍ବେଗ ପ୍ରକାଶ କରିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସୁପାରିଶ କରୁଛି କି ଜନସାଧାରଣ ସମ୍ପୃକ୍ତ ଥିବା ଅର୍ଥବେପାରୀ ଅନୁଷ୍ଠାନମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତୁରନ୍ତ ମାନାଦର୍ଶ ଜାରି କରାଯାଉ ଓ ଏହି ଘଟଣାର ଯାଞ୍ଚ ପାଇଁ ଏକ ସଂଯୁକ୍ତ ସାଂସଦୀୟ ତଦନ୍ତ କମିଟି ଗଠିତ ହେଉ । (Mr Chairman, with your permission, I move “That this House, taking serious note of the collapse of the Bank of Credit and Commerce International (Overseas) ltd. (BCCI) expresses its concern about various reports of misuse of funds by this Bank, inclusive of cornering of stocks  of Indian Companies and recommends  the immediate announcement of norms of conduct  by the public financial institutions and the establishment of a Joint Parliamentary Committee of enquiry in the matter.”

ଏହି ପ୍ରସ୍ତାବ ଆଗତ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ବିସିସିଆଇ ହେତୁ ଭାରତରେ ଉପୁଜିଥିବା ବିଭୀଷିକା ପ୍ରେକ୍ଷାପଟରେ ଲୋକସଭାରେ ଅର୍ଥମନ୍ତ୍ରୀ ମନମୋହନ ସିଂହ ଅଗଷ୍ଟ ୭ ତାରିଖରେ ସ୍ଵୀକାର କରିଥିଲେ, ଏହି ବ୍ଯାଙ୍କ ବମ୍ବେରେ ଶାଖା ଖୋଲିବାର ତିନି ବର୍ଷ ଭିତରେ ଜାଲିଆତି ସମେତ ବହୁବିଧ ଆର୍ଥିକ ଅପରାଧ ଘଟାଇଥିଲା । 

“BCCI was involved in controversy in 1986 when investigations by Enforcement Directorate revealed that the bank was releasing foreign exchange against the Foreign Travel Scheme to travel agents without verifying the signatures of the actual travellers, with the result that a substantial amount of foreign exchange was released on the strength of the forms bearing forged and fake signatures.”

ମନମୋହନ ସିଂହ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଚତୁରତାର ସହ ଏହି ବ୍ୟାଙ୍କକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ ।  ସେ ସ୍ଵୀକାର କରିଥିଲେ ଯେ, ଏହି ବ୍ୟାଙ୍କର କେତେକ କର୍ମଚାରୀ ଆଇନାନୁଯାୟୀ ଗିରଫ ହୋଇଥିଲେ । ମାତ୍ର ସମ୍ପୃକ୍ତ ଆଇନ ଅଧୀନରେ ଗଠିତ ଉପଦେଷ୍ଟା ପରିଷଦ ଚାରିଜଣଙ୍କୁ ଖଲାସ କରିଦେଇଥିଲେ ଓ ଆଉ ଜଣକୁ ସେହି ମାନଦଣ୍ଡରେ ସରକାର ନିଜେ ହିଁ ଖଲାସ କରିଦେଇଥିଲେ । ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ, “Some of the employees of the bank were detained under COFEPOSA Act. Subsequently four of these were released on the recommendation of the Advisory Board that heard the cases as provided in the COFEPOSA Act. Detention order of one employee was revoked by the Government on the ground that other employees had been released under similar circumstances.”

କିନ୍ତୁ ଏହି ସରକାରୀ ଚତୁରତା ଆଇନ ପାଖରେ ହାର ମାନିଥିଲା ବୋଲି ମାନିଥିଲେ ମନମୋହନ ସିଂହ ।  ସେ ସ୍ଵୀକାର କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲେ ଯେ, “the case was adjudicated by Order dated 20-6-1988 imposing a penalty on the bank, its employees as well as travel agents.” 

ଏହା ସତ୍ତ୍ୱେ ଏହି ବାଙ୍କକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା ହୋଇଥିଲା । ଏହାର ଅପରାଧକୁ ହାଲୁକା ଭାବେ ଦେଖେଇବାକୁ ଭାରତୀୟ ରିଜର୍ଭ ବାଙ୍କକୁ ବ୍ୟବହାର କରାହୋଇଥିଲା । ଏପରି ଆର୍ଥିକ ଅପରାଧ ଅନ୍ୟ ବହୁ ଅଧିକୃତ ସଂସ୍ଥା ବି କରିଛନ୍ତି ବୋଲି କହି କଥାଟାକୁ ଉଡେଇ ଦେବାକୁ ବସିଥିଲେ ମନମୋହନ ସିଂହ । ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ, “Reserve Bank of India also deputed a special investigation team in January, 1987 to look into the matter and find out whether the seriousness of irregularities justified demands for cancellation of the license of the bank. The inspection revealed that there were mainly procedural irregularities in foreign exchange operations and conduct of the bank in certain areas but such irregularities had also been observed in the case of other authorized dealers in India. This did not warrant revoking of license.

ଏହି ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆଗତ କରି ଯଶୱନ୍ତ ସିଂହ କହିଥିଲେ, “We are discussing the collapse of the Bank of Credit and Commerce International (Overseas) and its implications to us. We are also discussing the aspects of public financial institutions and their accountability or involvement in all of this. But we are, above all. discussing the Government’s conduct, role and responsibility in this entire affair. We are also not just by implication. but much more directly by the fact that we have taken up this Motion for discussion. Therefore. what is now on test is the duty and the efficacy of the legislature itself in which we are today sitting, in a sense this legislature is also on test in what we do today or fail to do in respect of this particular Motion.” ଅର୍ଥାତ୍, ବିସିସିଆଇ ଭୁଷୁଡ଼ି ପଡ଼ିବା ଓ ଆମ ଉପରେ ତହିଁର ପଡ଼ିଥିବା କୁପ୍ରଭାବ ଉପରେ ଆମେ ଆଲୋଚନା କରିବାକୁ ଯାଉଛୁ । ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ଆର୍ଥିକ ସଂସ୍ଥାମାନଙ୍କରେ ତାହାର ପ୍ରଭାବ ଓ ତନ୍ନିହିତ ଉତ୍ତରଦାୟୀତ୍ଵ ଉପରେ ଆଲୋଚନା କରିବାକୁ ଯାଉଛୁ । କିନ୍ତୁ ସର୍ବୋପରି ଏହି ସମଗ୍ର ଘଟଣାରେ ସରକାରଙ୍କ ଆଚରଣ, ଭୂମିକା ଓ ଦାୟୀତ୍ଵ ଉପରେ ଆଲୋଚନା କରିବାକୁ ଯାଉଛୁ । କେବଳ ଉପରଠାଉରିଆ ଭାବେ ନୁହେଁ, ଯେହେତୁ ଏ ପ୍ରସ୍ତାବ ସଂସଦର କାର୍ଯ୍ୟପ୍ରବାହକୁ ଆସିଛି, ସେହେତୁ ଏହି ଗୃହ, ଯହିଁରେ ଆମେମାନେ ସଦସ୍ୟ, ଏହି ଘଟଣାରେ ଦାୟିତ୍ଵ ନିର୍ବାହ ପାଇଁ ସମର୍ଥ କି ନା, ତାହା ବି ପରୀକ୍ଷିତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । କହିବାକୁ ଗଲେ, ଏହି ପ୍ରସ୍ତାବ ଉପରେ ଏହି ଗୃହ ଆବଶ୍ୟକ ପଦକ୍ଷେପ ନେବାକୁ ସଫଳ ହେବ କି ବିଫଳ ହେବ ତାହାର ହିଁ ପରୀକ୍ଷା ହୋଇଯିବ ।” 

ଏହି ପ୍ରସ୍ତାବ ଉପରେ ଲୋକସଭାରେ ଘମାଘୋଟ ଆଲୋଚନା ହେଲା ୧୪.୯.୧୯୯୧ ତାରିଖରେ । ନିଜ ଅଭିଯୋଗକୁ ସଶକ୍ତ କରିଥିଲେ ଯଶୱନ୍ତ ସିଂହ । ସେଦିନ ଲୋକସଭାରେ ଜର୍ଜ ଫର୍ଣାଣ୍ଡିଜ ଓ ସୋମନାଥ ଚାଟ୍ଟର୍ଜୀ ଯେଉଁ ପ୍ରମାଣସିଦ୍ଧ ତର୍କ ରଖିଥିଲେ,  ତଦାନୀନ୍ତନ ଲୋକସଭା ବିତର୍କରେ ତହିଁର ସମକକ୍ଷ ଗମ୍ଭୀର ଓ ବିଷୟନିଷ୍ଠ ଅଲୋଚନା କେବେ ଦେଖାଦେଇ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ବିତର୍କ ଶେଷରେ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଉପରେ ମତ ନିଆଯିବା କଥା, ସେହି ପ୍ରସ୍ତାବ – ଯାହା ଯୁଗାନ୍ତକାରୀ ହୋଇପାରିଥାନ୍ତା – ପ୍ରତ୍ୟାହୃତ ହୋଇଗଲା ।  ବିଜେପିର ପ୍ରସ୍ତାବକ ସଭ୍ଯ  ଯଶୱନ୍ତ ସିଂହ ନିଜ ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ପ୍ରତ୍ୟାହାର କରିବାକୁ ଯାଇ କହିଥିଲେ, ମୁଁ ଯେହେତୁ କଥା ଦେଇଛି, ସେହେତୁ ଏ ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ପ୍ରତ୍ୟାହାର କରିନେବାକୁ ଗୃହର ଅନୁମତି ମାଗୁଛି । ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ, “I am bound by my word, and I seek the leave of the House to withdraw my motion.” 

ଲୋକସଭାର ସେହି ଅନନ୍ୟସାଧରଣ ବିତର୍କରେ ମନମୋହନ ସିଂହ ଏପରି ଫୁଙ୍ଗୁଳା ହୋଇଯାଇଥିଲେ ଯେ, ଯଦି ସେଦିନ ସେ ନିଜ ଆଡୁ ଇସ୍ତଫା ଦେଇନଥାନ୍ତେ, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଅର୍ଥମନ୍ତ୍ରୀ ପଦରୁ ବିଦା କରିବାକୁ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ନରସିଂହ ରାଓ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଥାନ୍ତେ । 

କିନ୍ତୁ  ତଦପେକ୍ଷା ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା, ପ୍ରସ୍ତାବଟି (ଯାହା ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିବା ଲୋକସଭା ପକ୍ଷେ ସହଜସମ୍ଭବ ନଥିଲା) ଗୃହୀତ ହୋଇଥିଲେ ଜନସାଧାରଣ ସମ୍ପୃକ୍ତ ଥିବା ଅର୍ଥବେପାରୀ ଅନୁଷ୍ଠାନମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତୁରନ୍ତ ମାନାଦର୍ଶ (norms of conduct  by the public financial institutions) ତୁରନ୍ତ ଜାରି କରାଯାଇଥାନ୍ତା  ଓ ସମଗ୍ର ଘଟଣାର ତଦନ୍ତ କରିଥାନ୍ତା ଏକ ସଂଯୁକ୍ତ ସଂସଦୀୟ କମିଟି , ଯେଉଁଥିରେ ସବୁ ଦଳର ସଦସ୍ୟ ସଭ୍ଯ ରହିଥାନ୍ତେ ଓ ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ଠାରୁ ଚରଣ ସିଂହ , ଆମେରିକାନ ଗୁଇନ୍ଦା ସଂସ୍ଥା ସିଆଇଏ ଠାରୁ ମନମୋହନ ସିଂହ ଯେଉଁମାନେ ଏହି ଜଘନ୍ୟ ପାକିସ୍ଥାନୀ ବ୍ୟାଙ୍କକୁ ଭାରତରେ ବ୍ରାଞ୍ଚ କୋଳି ଭାରତୀୟ ପୁଞ୍ଜି ବଜାରକୁ ଭୟଙ୍କର ସଙ୍କଟ କବଳକୁ ଠେଲି ନେଇଥିଲେ, ସେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଗୁପ୍ତ ଚେହେରା ସାର୍ବଜନୀନ ହୋଇପାରିଥାନ୍ତା । କଂଗ୍ରେସ ସହ ବିଜେପି ଗୋପନରେ ହାତ ମିଳାଇ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ଘଟିବାକୁ ଆଉ ଦେଲାନାହିଁ ; ଫଳରେ ଜନସାଧାରଣ ସମ୍ପୃକ୍ତ ଥିବା ଅର୍ଥବେପାରୀ ଅନୁଷ୍ଠାନମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମାନାଦର୍ଶ (norms of conduct  by the public financial institutions) ଆଉ ପ୍ରଣୀତ ଓ ପ୍ରବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇପାରିଲାନି । ହୋଇଥିଲେ, ଆଦାନୀକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଅର୍ଥନୈତିକ ଅସଦାଚରଣ ଆଜି ଭାରତକୁ ଏପରି ଚହଲାଇ ନଥାନ୍ତା । 

 

ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ର : ସାଧାରଣଲୋକଙ୍କ ସ୍ଵର -୨

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ

ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ରର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ପଣ୍ଡ ହୋଇସାରିଛି । କାରଣ, ଶାସନତନ୍ତ୍ର ଆଉ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ହାତରେ ନାହିଁ । ଏବେ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଠାରୁ ପୋଲିସ ସିପାହୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତେ ଆମ ମାଲିକ । ଯେଉଁ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଦେଶ ସ୍ଵାଧୀନ ହୋଇଥିଲା ତାହା ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ରର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହୋଇ ରହିଲାନି । ଏପରିଭାବେ ଏକ ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ର ଆମକୁ ମିଳିଲା ଯେ, ଅପରାଧୀର ମୌଲିକ ଅଧିକାର ରକ୍ଷା କରିବା ନ୍ୟାୟାଳୟର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହୋଇପଡ଼ିଥିବା ବେଳେ ରାଷ୍ଟ୍ରର ମୌଲିକ ଅଧିକାର ଅବିଚାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି, ଯାହାକୁ Directive Principles of State Policy ବୋଲି ସମ୍ବିଧାନ ଚିହ୍ନଟ କରି, ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ର ଗୋଡ଼ରେ ଯେଉଁ ଟାଙ୍ଗିଆ ମାରିଛି ତାହା ଆମ ସ୍ୱାଧିନତାର ସବୁ ସ୍ଵପ୍ନକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଉଜାଡ଼ି ଦେଇଛି । ଭୋଟ ଦେବା ଆଉ ଟିକସ ଦେବା – ଏହି ଦୁଇଟି ଆବଶ୍ୟକତା ପୂରଣ କରିବା ପାଇଁ ସାଧାରଣଲୋକଙ୍କୁ ବଞ୍ଚାଇରଖିଛି ଶାସନ ବ୍ୟବସ୍ଥା । ଏହା ଏତେ ସତ୍ୟ ଯେ, ପ୍ରମାଣ ପ୍ରଦାନ ଅନାବଶ୍ୟକ । ଏହି ସ୍ଥିତିରେ ସାଧାରଣ ମଣିଷ କ’ଣ ଚିନ୍ତା କରୁଛି?

ହଜି ଜେଇଥିବା ଆମ ଜାତୀୟ ସ୍ଵପ୍ନର ଏହି ସ୍ମାରକୀ ଦିବସରେ ମୁଁ ଦୁଇଜଣ ସାଧାରଣ ମଣିଷର ମନକଥା ଏଠାରେ ଉଦ୍ଧୃତ କରିବି । ପୂର୍ବରୁ ଭାଇ ଅମୀୟ କୁମାର ପ୍ରଧାନଙ୍କ  ମନକଥା ରଖିଛି, ଏବେ ଭବନୀପାଟଣାର ଅଧିବକ୍ତା , ଭାଇ ସନ୍ତୋଷ କୁମାର ମିଶ୍ରଙ୍କ ଏକ କବିତା । ଯିଏ ଯେପରି ଗ୍ରହଣ କରୁ ।

 

 

ସତରେ
ସମୟର ଗତି
ଖୁବ ପ୍ରଖର
ଦେଖୁ ଦେଖୁ
ପାଳିବାକୁ ହୁଏ
ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ର ଦିବସର
ଚଉସ୍ତରୀ ତମ ଜନ୍ମ ଜୟନ୍ତୀ,
ଇଂରେଜର
ପରାଧୀନତାରୁ ମୁକୁଳି
ରାଜତନ୍ତ୍ର ବନ୍ଧନର
ଶିକୁଳି ଫିଟେଇ
ସ୍ୱାଧୀନ ରାଷ୍ଟ୍ରରେ
ମୁଣ୍ଡ ଟେକି
ଯେଉଁମାନେ କହିଥିଲେ
ଦେଶ ହେଲା ଗଣତନ୍ତ୍ର
ସେମାନେ ଆଉ ନାହାନ୍ତି l

ସେ ଦିନ
ହଟି ଯାଇଥିଲା
ଜାତି ଧର୍ମ ବର୍ଣ୍ଣ,
ଗୋଟିଏ ସ୍ୱରରେ
କହି ପାରୁଥିଲେ
ମଣିଷ ଜାତି
ମାନବ ଧର୍ମ l

ରାଜତନ୍ତ୍ରରେ
ଚାରି ଜାତି
ଶୁଦ୍ର ବୈଶ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ,
ମୋ ଜେଜେବାପା ବାପା କହିଥିଲେ
ଯୁଦ୍ଧ ଓ ସଂଘର୍ଷର ବନ୍ୟାରେ
ଭାସି ଯାଇଥିଲେ ବହୁ କ୍ଷତ୍ରିୟ,
ଆଉ
ଯେଉଁମାନେ ରହିଲେ,
ବିନା ବାସ୍ନାରେ କର୍ପୁର କହିଲେ l

ଆଜି
ଗଣତନ୍ତ୍ର ରାଷ୍ଟ୍ରରେ
ସମାଜ ସେବାର
ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧି
କ୍ଷତ୍ରିୟର ଅଭିବୃଦ୍ଧି କରି
ବଢ଼ି ଯାଇଛନ୍ତି ନେତା,
ନିର୍ବାଚନର ହୁଙ୍କାରରେ
ଯୁଦ୍ଧଂ କହି
ଜଣେ ଜଣକୁ ପରାସ୍ତ କରି
ପାଲଟିଛନ୍ତି
ରାଜନେତା
ରାଜା ଭଳି ପୂଜା ପାଇ
ଜଣେ ଜଣେ
ଅଞ୍ଚଳର ବିଧାତା l

ବିଦ୍ୱାନ ପୁରୁଷ
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଥିଲେ
ସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀ
ବ୍ରାହ୍ମଣ ସାଜିଲେ
ଚୌକିକୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିଲେ,
ବିଚାରପତି ପ୍ରାଧ୍ୟାପକ
ରୁଷି ମହର୍ଷି ହେଲେ
ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ମାନେ
ଆଇନଜୀବୀ ଡାକ୍ତର
ଶିକ୍ଷକ କହିଲେ l

ପୋଲିସ ଓ ସାମ୍ବାଦିକ
ରାଜନେତାଙ୍କ ଦୂତ ପାଲଟିଲେ,
ଧନୀ ଶ୍ରେଣୀ
ବ୍ୟବସାୟ କଲେ
କ୍ଷତ୍ରୀୟକୁ କର ଦେଲେ,
ଶୁଦ୍ର ପାଲଟିଲେ ଗରିବ
ପେଟପାଇଁ ସହିବାକୁ ହେବ l

କୁହ ମାତୃଭୂମି
କୁହ ଗୋ ଜନନୀ
ମୁଁ
ସାଧାରଣ ବର୍ଗ
ଗରିବ,
କେଉଁ ଶ୍ରେଣୀରେ
ଅନ୍ତର୍ଭୂକ୍ତ କରିବ,
ମୋ ଚିତ୍କାରରେ
ନିଦ ଭାଙ୍ଗି ଗଲା,
ସ୍ବପ୍ନ ମୋତେ କହିଗଲା,
ଗଣତନ୍ତ୍ର ରାଷ୍ଟ୍ର ଏବେ
ରାଜତନ୍ତ୍ର ନୁହେଁ
ନେତାତନ୍ତ୍ର ହେବାକୁ ବସିଲା l

ସନ୍ତୋଷ ମିଶ୍ର,

 

 

 

ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ର : ସାଧାରଣଲୋକଙ୍କ ସ୍ଵର -୧

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ

ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ରର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ପଣ୍ଡ ହୋଇସାରିଛି । କାରଣ, ଶାସନତନ୍ତ୍ର ଆଉ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ହାତରେ ନାହିଁ । ଏବେ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଠାରୁ ପୋଲିସ ସିପାହୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତେ ଆମ ମାଲିକ । ଯେଉଁ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଦେଶ ସ୍ଵାଧୀନ ହୋଇଥିଲା ତାହା ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ରର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହୋଇ ରହିଲାନି । ଏପରିଭାବେ ଏକ ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ର ଆମକୁ ମିଳିଲା ଯେ, ଅପରାଧୀର ମୌଲିକ ଅଧିକାର ରକ୍ଷା କରିବା ନ୍ୟାୟାଳୟର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହୋଇପଡ଼ିଥିବା ବେଳେ ରାଷ୍ଟ୍ରର ମୌଲିକ ଅଧିକାର ଅବିଚାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି, ଯାହାକୁ Directive Principles of State Policy ବୋଲି ସମ୍ବିଧାନ ଚିହ୍ନଟ କରି, ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ର ଗୋଡ଼ରେ ଯେଉଁ ଟାଙ୍ଗିଆ ମାରିଛି ତାହା ଆମ ସ୍ୱାଧିନତାର ସବୁ ସ୍ଵପ୍ନକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଉଜାଡ଼ି ଦେଇଛି । ଭୋଟ ଦେବା ଆଉ ଟିକସ ଦେବା – ଏହି ଦୁଇଟି ଆବଶ୍ୟକତା ପୂରଣ କରିବା ପାଇଁ ସାଧାରଣଲୋକଙ୍କୁ ବଞ୍ଚାଇରଖିଛି ଶାସନ ବ୍ୟବସ୍ଥା । ଏହା ଏତେ ସତ୍ୟ ଯେ, ପ୍ରମାଣ ପ୍ରଦାନ ଅନାବଶ୍ୟକ । ଏହି ସ୍ଥିତିରେ ସାଧାରଣ ମଣିଷ କ’ଣ ଚିନ୍ତା କରୁଛି?

ହଜି ଜେଇଥିବା ଆମ ଜାତୀୟ ସ୍ଵପ୍ନର ଏହି ଏହି ସ୍ମାରକୀ ଦିବସରେ ମୁଁ ଦୁଇଜଣ ସାଧାରଣ ମଣିଷର ମନକଥା ଏଠାରେ ଉଦ୍ଧୃତ କରିବି । ଯିଏ ଯେପରି ଗ୍ରହଣ କରୁ ।

ଜାନୁଆରୀ ୨୬ ! ସାଧାରଣ ତନ୍ତ୍ର ଦିବସ ।ଶୁଭେଚ୍ଛା ଛୁଅ ଛୁଟୁଛି ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁହଁରୁ ।କିନ୍ତୁ ଭିତରେ ଭିତରେ କୋଉଠି ନା କୋଉଠି ଛାତି ଭିତରେ ଅଣ ନିଃଶ୍ୱାସ ଅନୁଭବ କରୁଛି ପ୍ରକୃତ ସ୍ଵାଧୀନତା । ଥରେ ନିଜ ବିବେକକୁ ପଚାରନ୍ତୁ।

୧) କେତେ ସ୍ଵାଧୀନ ଆପଣ ?
୨) ଆପଣଙ୍କ ମାତୃଭାଷାକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରୁଛି ବିଦେଶୀ ଭାଷା ।ସେଥିପାଇଁ ଗଣତନ୍ତ୍ର ଦିବସ କାହା ପାଟିରେ ପଶୁନି । କୁହା ଯାଉଛି HAPPY REPUBLIC DAY)
୩) ଘରେ ଓଡ଼ିଆ କହିଲେ ଆଧୁନିକା ମା ମାନେ ପିଲାକୁ ବାରଣ କରି କହୁଛନ୍ତି ଚୁପ୍ ( ଓଡ଼ିଆ କୁହନା, ହିନ୍ଦୀ ଓ English ଉଚ୍ଚାରଣରେ ଅସୁବିଧା ହେବ) !
୪) ଆପଣଙ୍କ ସଂସ୍କୃତି ଓ ପରମ୍ପରାକୁୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରୁଛି ପାଶ୍ଚାତ ସଭ୍ୟତା (ଭଜନ ଜାଗା ନେଇଛି ହୁ ହା ହୋ ପପ୍ ଗୀତ !
୫) ଗୋ ମାତା ସେବା ଜାଗା ନେଇଛି ବିଦେଶୀ କୁକୁର ସେବା) !
୬) ଆପଣଙ୍କ ଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥକୁ ମୁଢ଼ି, ଚୁଡ଼ା କୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରୁଛି ବିଦେଶୀ ଖାଦ୍ୟ (ପିଜା, ବର୍ଗର ..)!
୭) ଆପଣଙ୍କ ପୋଷାକକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରୁଛି ବିଦେଶୀ ପୋଷାକ (କୋର୍ଟ ଟାଇ ପରାକ୍ରମରେ ଧୋତି କୁର୍ତ୍ତା ଗାମୁଛା ହଜି ଗଲାଣି)!
୮) ଆପଣଙ୍କ ମଥାର ଚନ୍ଦନ ଟିପା ଜାଗା ନେଇଛି ବିଦେଶୀ ( ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ଟେଟୁ )!
୯) ଆପଣଙ୍କ ବେକରେ ଶୋଭା ପାଉଥିବା (ତୁଳସୀ ମାଳା ଜାଗା ନେଇଛି ବିଦେଶୀ ବ୍ରାଣ୍ଡ ଦାମୀ ଗହଣା)।
୧୦) ଆପଣଙ୍କ ପାଦରେ କାଠର କଠଉ ଜାଗା ନେଇଛି ବିଦେଶୀ ବ୍ରାଣ୍ଡ WOOD LAND SHOES
୧୧) ସଧବା ନାରୀର ହାତର ଶଙ୍ଖା ଚୁଡ଼ି ଜାଗା ନେଇଛି ଦାମୀ ବିଦେଶୀ ବ୍ରାଣ୍ଡ ଘଡି ।
୧୨) ମଥାର ସିନ୍ଦୂର ଟୋପା ଲଗେଇ ବାକୁ ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି ନବ ବିବାହିତ ବୋହୁ ମାନେ ।କାରଣ ଫେସନ୍ କବଳରେ ଆଧୁନିକ ପିଢ଼ି ।
୧୩) ହାତର ସୁଦଶା ବ୍ରତ କଥା ଭୁଲି ଗଲେଣି ।
୧୪) ଆପଣଙ୍କ ଖାଇବା ଆସନ ପିଢ଼ା ଜାଗା ନେଇଛି ବିଦେଶୀ DINNING TABLE.

ଏମିତି ଅନେକ କିଛି …. ଲମ୍ବା ତାଲିକା। ତେଣୁ ଏବେ ବି ଆମେ ପରାଧୀନ । ବାସ୍ କାଗଜ କଲମରେ ସ୍ଵାଧୀନ ।

ଭାବିଲି ଜେଜେଙ୍କୁ ପଚାରି ବୁଝିବି ସ୍ଵାଧୀନ ଓ ପରାଧୀନ ଭିତରେ ଥିବା ମଞ୍ଜି ରହସ୍ୟ ।
ଜେଜେ କହୁଥିଲେ ରାଜତନ୍ତ୍ର ଓ ଗଣତନ୍ତ୍ର ଭିତରେ ବେଶି ପାର୍ଥକ୍ୟ ନାହିଁ ।କେବଳ ଶାସକଙ୍କ ଚମଡା ବଦଳିଛି । ଗୋରା ଚମଡା ଜାଗାରେ କଳା ଚମଡା ହାତରେ କ୍ଷମତା ଅଛି । ପୂର୍ବରୁ ପ୍ରଜା ବେଠି ଖଟୁଥିଲେ ଓ ରାଜା କର ଉପଭୋଗ କରି ଇଂରେଜଙ୍କ ଚାମଚା ଗିରି କରି ଅୟାସ ଜୀବନ ବିତାଉ ଥିଲେ।ଆଜି ବି ପ୍ରଜା କଥା ବୁଝୁଛି କିଏ ? ଅମଲା ତନ୍ତ୍ର ଚାମଚା ଗିରି କରି କ୍ଷମତା ଲୋଭୀ ଶାସକଙ୍କୁ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ କରି ଜନତାଙ୍କ ପିଠିରେ ଚାବୁକ ପ୍ରହାର କରୁଛନ୍ତି ।ପ୍ରଜା ସେତେବେଳେ ନିଷ୍ପେସିତ ଥିଲେ । ପ୍ରଜାର ଆଜି ବି ସେଇ ଅବସ୍ଥା । ଯୋଜନା ଉପରେ ଯୋଜନା ଚାଲିଛି ।ବାଟ ମାରଣ ହେଉଛି ଦଲାଲ୍ ସରକାରୀ ବାବୁ ଓ ନେତା ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ।ଜେଜେ କହିଲେ ଗଣି ଗଣି ପ୍ରଜାଙ୍କ ତଣ୍ଟି ଚିପିବା ହେଉଛି ଗଣତନ୍ତ୍ର।
ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ଆମେ ପ୍ରକୃତ ଗଣତନ୍ତ୍ର ଠାରୁ ଖୁବ୍ ଦୂରରେ …
ଜେଜେ ବୁଢ଼ା ଙ୍କ ଉପଦେଶକୁ ନେଇ ଏ କବିତା ଟି ।

ବିଜୁଙ୍କ ଡାକୋଟା : ପ୍ରଶ୍ନରେ ପାବକ କାନୁନଗୋ ଓ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ ସିଂହ

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ
 ଭୁବନେଶ୍ଵରରୁ ‘ସକାଳ’ ନାମକ ଏକ ଖବରକାଗଜ ବାହାରେ । ଏହା ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ଚାଟୁକାରୀ କାଗଜ ବୋଲି ସାଧାରଣରେ ଏକ ଧାରଣା ସୃଷ୍ଟିହୋଇଛି । 

ଅବସରପ୍ରାପ୍ତ ଅଧ୍ୟାପକ ଡ. ପାବକ କାନୁନଗୋ ମୋର ଜଣେ ଏକାନ୍ତ ପ୍ରିୟ ସମ୍ପର୍କୀୟ ସାନ ଭାଇ ।  ଗାନ୍ଧୀବାଦୀ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ କୁମାର ସିଂହ ମଧ୍ୟ ମୋର ଏକାନ୍ତ ଶ୍ରଦ୍ଧାସ୍ପଦ ବନ୍ଧୁ । କିନ୍ତୁ ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କୁ ପ୍ରବାଦ ପୁରୁଷ ବନାଇବାରେ ଯେଉଁ ମିଥ୍ୟାଚାରୀମାନଙ୍କ ହାତ ଅଛି, ସେହିମାନଙ୍କ ସହ ଏହି ଉଭାୟେ ଏହି ‘ସକାଳ’ କାଗଜ ମାଧ୍ୟମରେ ସାମିଲ ହୋଇଥିବା ଦେଖି ମୁଁ ଆଚମ୍ବିତ  ।

କାଗଜଟିର ଜାନୁୟାରୀ ୨୦ ସଂସ୍କରଣରେ ପାବକବାବୁ “ବିଜୁବାବୁଙ୍କ ସ୍ମୃତିର ଡାକୋଟା” ଶୀର୍ଷକରେ ଏକ ନିବନ୍ଧ ଲେଖିଥିବା ବେଳେ ପରଦିନର ସଂସ୍କରଣରେ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦବାବୁ ଲେଖିଥିବା ନିବନ୍ଧର ନାମ “ସଂକଲ୍ପ, ସାଧନା ଓ ବିଜୁବାବୁଙ୍କ ଡାକୋଟା” ।

ନିଜ ନିଜ ପ୍ରବନ୍ଧରେ ଏହି ଉଭୟେ ବିଜୁଙ୍କ ଉପରେ ଏପରି କପୋଳକଳ୍ପିତ କାହାଣୀ ବାଢ଼ିଛନ୍ତି, ଯାହା ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କୁ ବିଭ୍ରାନ୍ତ କରିଆସିଥିବା କିମ୍ବଦନ୍ତୀମାନଙ୍କ ସହ ପ୍ରାୟତଃ ସମାନ । ଲୋକେ ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ବିଶ୍ବାସର ସହ ଚାହାନ୍ତି, କାରଣ ସେମାନେ ରାଜନୀତିରେ ନାହାନ୍ତି, ସେହିମାନେ ଯଦି ଓଡ଼ିଶାରେ ବିଜୁ ଭାଇରସ ଖେଳାଇବା ପାଇଁ କଲମ ଚାଳନା କରିବେ, ତେବେ ଓଡ଼ିଶାକୁ ନିର୍ଭୁଲ ଦିଗ୍ ଦର୍ଶନ ଦେବ କିଏ?  

ସୁଖର କଥା , ଗବେଷକ ଅନୀଲ ଧୀର ଏହି ଡାକୋଟା ଉପରେ ଓଟିଭିକୁ ଏକ ସାକ୍ଷାତକାର ଦେଇ  ବିଜୁଙ୍କ ଉପରେ ତିଆରି ହୋଇଚାଲିଥିବା କିମ୍ବଦନ୍ତୀ କିପରି ଭିତ୍ତିହୀନ ତାହା ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି । ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରସାରିତ ଏହି ସାକ୍ଷାତକାରକୁ ଏଠାରେ ଦସ୍ତାବିଜଭୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ସ୍ଥାନିତ କରୁଛି :

https://www.facebook.com/plugins/video.php?height=314&href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fotvkhabar%2Fvideos%2F717819956424285%2F&show_text=false&width=560&t=0

 

 

 

 

 

 

ଦେଶଦ୍ରୋହର ଫୁଙ୍ଗୁଳା ପ୍ରମାଣ: ବିଜୁ ଡାକୋଟା

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ

କାଳେ ନେହେରୁଙ୍କ ତୃଟିବିଚ୍ୟୁତି ପଦାରେ ପଡ଼ିଯିବ , ଏହି ଭୟରେ ସେତେବେଳେ କେନ୍ଦ୍ରରେ କ୍ଷମତାସୀନ ଥିବା କଂଗ୍ରେସ ସରକାର ଦେଶଦ୍ରୋହ ଅପରାଧରେ ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ କୌଣସି ଦଣ୍ଡବିଧି କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ କରିନଥିଲା । ଫଳରେ ତାଙ୍କ ଦେଶଦ୍ରୋହର ଫୁଙ୍ଗୁଳା ପ୍ରମାଣ – ତାଙ୍କ ଡାକୋଟା ଭିତରୁ ଗୋଟାଏ ଆସି ଗତକାଲି ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ପହଞ୍ଚିଛି ଓ ତାହାକୁ ତାଙ୍କ ପୁଅ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ପଲେ ଅଜ୍ଞ ତୋଷାମଦିଆଙ୍କ ମେଳରେ ଫୁଲ ଚନ୍ଦନ ଦେଇ ବନ୍ଦେଇଛନ୍ତି ରାଜ୍ୟର ଦେଶପ୍ରେମୀ ଚେତନାପ୍ରତି ଚପୋଟାଘାତ କରି, ମହାନ ଦେଶପ୍ରେମୀ ନେତାଜୀଙ୍କ ଜନ୍ମ ମାସର ୧୮ ତାରିଖରେ, ଅନ୍ତର୍ଜାତିକ ବିମାନବନ୍ଦରରେ ।

ସେ ଯେହେତୁ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ, ବାପଙ୍କ ଦେଶଦ୍ରୋହକୁ ଲୁଚେଇରଖିବା ପାଇଁ ସରକାରୀ ଖର୍ଚ୍ଚରେ ଏପରି ନାଟକ କରାଯାଇଛି, ଯେପରି ଅଜ୍ଞ ଲୋକେ ଆଉ ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ, ଏହି ଡାକୋଟାକୁ ବ୍ୟବହାର କରି ୧୯୬୨ ଚୀନ ଯୁଦ୍ଧରେ ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକ ଆମକୁ ହାରିଯିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରିଥିଲେ । ଭାରତର ୧୧୦୦୦ ବର୍ଗ କିଲୋମିଟର ମାଟି ଚୀନ ଦଖଲକୁ ଚାଲିଗଲା , ଅଥଚ ଆମେ ସହିଯିବା ଭିନ୍ନ ଗତ୍ୟନ୍ତର ନଥିଲା । 

ବିଜୁଆ ଦେବାଶିଷ ନାୟକ ୨୦୧୪ ଜୁଲାଇରେ ବିଧାନସଭାରେ ଦାବିକରିଥିଲେ କି, ବିଜୁଙ୍କ ଡାକୋଟାକୁ କଲିକତାରୁ ଆଣି ରାଜ୍ୟ ସଂଗ୍ରହାଳୟ ପରିସରରେ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବେ ରଖାଯାଉ । “It would be an insult to patriotism if Biju’s Dakota is preserved in Orissa museum” ଶୀର୍ଷକରେ ମୁଁ ତହିଁର ସପ୍ରମାଣ ବିରୋଧ କରିଥିଲି । ଫଳରେ ଏତେ ବର୍ଷ ଧରି କେହି ଆଉ ସେ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଉଠାଇନଥିଲେ । 

ନିର୍ବାଚନ ଯେତେବେଳେ ପାଖେଇ ଆସୁଛି ଓ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ବିରୁଦ୍ଧରେ ତାଙ୍କ ହୀନ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ପଦାରେ ପଡ଼ି ସାରା ଓଡ଼ିଶାରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ତାଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଜନମତ ଘୂର୍ଣ୍ଣିବାତ୍ୟାର ରୂପ ନେବା ଏପରି ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇଉଠୁଛି ଯେ ଅବଚେତନରେ ସେ ଚହଲୁଛନ୍ତି , ଯେତେବେଳେ  ସୁପ୍ରିମ କୋର୍ଟର ଜଣେ ଅବସରପ୍ରାପ୍ତ ବିଚାରପତିଙ୍କୁ ଧରି ସେ ସଂଗ୍ରହ କରିଥିବା ଶେଷ ପ୍ରସଂଶାପତ୍ରର ତୁଚ୍ଛତା ଲୋକେ ଜାଣିସାରିଛନ୍ତି, ଯେତେବେଳେ ହକି ଚହକ ବିରୁଦ୍ଧରେ ରାଜକୋଷର ବର୍ବାଦିକରଣର  ଉତ୍ତରଦାୟିତ୍ଵ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ ପାଇଁ ସଚେତନ ଜନସମାଜ ଉଦ୍ୟମ ଆରମ୍ଭ କରିଛି, ଯେତେବେଳେ ଜଣକପରେଜଣେ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତି ଯାଞ୍ଚ ତାଙ୍କ ସରକାରର କଳାକାର୍ନାମାକୁ ସାବ୍ୟସ୍ତ କରିଚାଲିଛି, ଯେତେବେଳେ ମିସନଶକ୍ତି ଭସ୍ମାସୁର ପରି ତାଙ୍କ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରିତ୍ଵକୁ ଗିଳିଦେବା ଆଶଙ୍କା ଘନୀଭୂତ ହେବାରେ ଲାଗିଛି, ସେତେବେଳେ ବୁଡ଼ିଯାଉଥିବା ଲୋକ କୁଟାଖିଅକୁ ଆଶ୍ରା କଲାପରି ସେ ଓ ତାଙ୍କ ଚାଟୁକାର ପଲ ବିଜୁଙ୍କ ଡାକୋଟାକୁ ଫୁଲ ଚନ୍ଦନ ଦେଇ ବନ୍ଦେଇ ଅଜ୍ଞ ଲୋକଙ୍କୁ ଭୁଆଁ ବୁଲେଇବାକୁ ସାନି ଉଦ୍ୟମ ଆରମ୍ଭ କରିଛନ୍ତି । 

ଅକୁହା କଥା (The Untold Story) ବହିରେ ଜେନରେଲ ବି. ଏମ୍. କାଉଲ ଯାହା ଲେଖିଛନ୍ତି ତହିଁରୁ ମନେହୁଏ, ଚୀନ ଆକ୍ରମଣ କଥା ବିଜୁଙ୍କୁ ଆଗରୁ ଜଣାଥିଲା । କାରଣ ସେ ତାଙ୍କପାଖରେ ପହଞ୍ଚି, ନେଫା ସୀମାନ୍ତରେ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ସାମଗ୍ରୀ ଯୋଗାଇବା ପାଇଁ ଠିକା ନେଇଥିବା କଥା କହି, ତାଙ୍କ କଳିଙ୍ଗ ଏୟାର ଲାଇନ୍ସକୁ ଅଧିକ ଡାକୋଟା କିଣିବା ପାଇଁ ପ୍ରତିରକ୍ଷା ବିଭାଗ ଆର୍ଥିକ ସାହାଯ୍ୟ ଦେବାକୁ ସୁପାରିଶ କରିବାକୁ ଅନୁରୋଧ କରିଥିଲେ । କାଉଲ ସୁପାରିଶ କରିଥିଲେ । ମାତ୍ର ପ୍ରତିରକ୍ଷା ମନ୍ତ୍ରୀ କୃଷ୍ଣ ମେନନ ସେହି ସୁପାରିଶକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିଦେଇ ବିଭାଗୀୟ ବିମାନରେ ସାମଗ୍ରୀ ଯୋଗାଣ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇଥିଲେ । ଶିବଙ୍କ ସାପକୁ ଯେପରି ଗରୁଡ଼ କାବୁକରିପାରେନି, ସେମିତି ନେହେରୁଙ୍କ ବାହୁଛାୟା ତଳେ ଥିବା ବିଜୁଙ୍କ ଠିକାକୁ ଅଟକାଇବା କାହା ପକ୍ଷେ ସମ୍ଭବ ନଥିଲା । ଆମ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ସାମଗ୍ରୀ ଯୋଗାଇବାର ଠିକା ନେଇ, ସେ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କ ସାମଗ୍ରୀକୁ ନେଫାରେ ନ ପକାଇ ଚୋରାବଜାରରେ ବିକିଦେଲେ । ଜେନରେଲ କାଉଲ ତାଙ୍କ ବହିର ୨୦୨-୩ ପୃଷ୍ଠାରେ ଲେଖିଛନ୍ତି, “ସୀମାନ୍ତରେ ଥିବା ଆସାମ ରାଇଫଲ ବାହିନୀକୁ ଯୁଦ୍ଧ ସାମଗ୍ରୀ ଓ ଶୀତବସ୍ତ୍ର ଯୋଗାଇ ହେଲା ନାହିଁ   ବୋଲି ଯେତେବେଳେ ଆଗକୁ ମାଡ଼ିଯିବା କଥା, ସେତେବେଳେ ଆମେ ଅଟକିଗଲୁ ।”

କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ସରକାରୀ ହିସାବ କମିଟିଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି କଳିଙ୍ଗ ଏୟାର ଲାଇନ୍ସର ଦୁର୍ନୀତି ଦୁରାଚର ଉପରେ ତଦନ୍ତ କରିଥିବା କାଟଜୁ କମିଟି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯେତେସବୁ ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲେ ସେ ସବୁରେ ଭରିହୋଇରହିଥିଲା ଦେଶ ପ୍ରତି ବିଜୁଙ୍କ ପ୍ରତାରଣର ବହୁ ନଗ୍ନ ଚିତ୍ର । ସଂସଦରେ ବିତର୍କର ଲହଡ଼ି ଖେଳିଥିଲା । ଏହି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଦେଶଦ୍ରୋହର ପ୍ରମାଣ ନଷ୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ସତେ ଅବା ଗୋଟାଏ ପରେ ଗୋଟେ ବିଜୁଙ୍କ ଏୟାରଲାଇନ୍ସ ବିମାନ ଦୁର୍ଘଟଣାଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଥିଲେ ଓ ତହିଁର ଚାଳକମାନେ, ଯେଉଁମାନେ ସୈନ୍ୟଙ୍କ ସାମଗ୍ରୀ ଚୋରାବଜାରରେ ବିକ୍ରି ହେବାର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷଦର୍ଶୀ, ତଦନ୍ତର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ଆଉ ତିଷ୍ଠି ନଥିଲେ । ବିଜୁଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଦେଶଦ୍ରୋହର ମାମଲା ଚାଲିଲେ ନେହେରୁଙ୍କ ଦୁର୍ବଳତା ପଦାକୁ ଆସିବା ସୁନିଶ୍ଚିତ ଥିଲା । ତେଣୁ, କଂଗ୍ରେସ ସରକାର ତାଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଦେଶଦ୍ରୋହ ଅପରାଧରେ ମକଦ୍ଦମା କଲାନାହିଁ । 

ଫଳରେ ପଲେ ତୋଷାମଦକାରୀ ଆଜି ତାଙ୍କୁ ପ୍ରବାଦ ପୁରୁଷ ସଜାଇ , ତାଙ୍କ ଦେଶଦ୍ରୋହର ଫୁଙ୍ଗୁଳା ପ୍ରମାଣ – ଏହି ଡାକୋଟାକୁ ଭୁବନେଶ୍ଵର  ଆଣି, ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଲଜ୍ଜା ଉପରେ ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି । 

ଏହି ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ଏକ ବିଚାରବିଭାଗୀୟ ତଦନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ । ଏହି ଡାକୋଟା କିଏ କେଉଁ ଅବସ୍ଥାରେ କେଉଁଠୁ ଆଣି କଲିକତା ବିମାନବନ୍ଦରରେ କେଉଁ ତାରିଖରେ କେଉଁ ସର୍ତ୍ତରେ ରଖିଥିଲା – ତାହା ବି ତଦନ୍ତଭୂକ୍ତ ହେବା ଦରକାର । କାଟଜୁ କମିଶନ ଓ ସରକାରୀ ହିସାବ କମିଟିର ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ସତ୍ତ୍ୱେ, କେଉଁ କାରଣ ହେତୁ, କାହା ଆଦେଶ ବଳରେ, ବିଜୁଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଦେଶଦ୍ରୋହ ଅପରାଧ ମକଦ୍ଦମା ହୋଇପାରିନଥିଲା ତାହା ବି ତଦନ୍ତଭୂକ୍ତ ହେବା ଦରକାର । 

ଓଡ଼ିଶାର ଜଣେ ପୂର୍ବତନ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଉପରୋକ୍ତ ଅସମାହିତ ରହସ୍ୟ ଯେଉଁ ସନ୍ଦେହ ଜାରିରଖିଛି, ତାହାର ପରିସମାପ୍ତି ପାଇଁ ବର୍ତ୍ତମାନର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଏକ ବିଚାରବିଭାଗୀୟ ତଦନ୍ତ କମିଶନ ନିଯୁକ୍ତ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ । କେବଳ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଭାବେ ନୁହେଁ, ବିଜୁଙ୍କ ପୁଅ ଭାବେ ମଧ୍ୟ ସେ ଚାହିଁବା ଉଚିତ ଯେ, ତାଙ୍କ ବାପା ସନ୍ଦେହମୁକ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ । ଯଦି ଏପରି ଏକ ବିଚାରବିଭାଗୀୟ ତଦନ୍ତ ପାଇଁ ନବୀନବାବୁ ଡରିବେ, ତେବେ ଇତିହାସ ଆଖିରେ ମଧ୍ୟ ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକ ଦୋଷୀ ହୋଇ ରହିଯିବେ ଚିରକାଳକୁ । ଏ ଡାକୋଟାକୁ ଫୁଲ ଚନ୍ଦନ ଦେଇ ଯେତେ ପୂଜିଲେ ମଧ୍ୟ ଏ କଳଙ୍କ ନିଭିବନି, କାରଣ ଏ ସନ୍ଦେହ କେବେ ତୁଟିବନି  । 

 

 

ଓଃ! କି ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ!

ସୁଭଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ
ଗତ ୨୧ ତାରିଖରେ ଯାହା ହେଲା, ଓଡ଼ିଶାରେ ପୂର୍ବରୁ ସେପରି କେବେ ବି ହୋଇନଥିଲା । ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ରାଉରକେଲାବାସୀଙ୍କୁ ଦେଇଥିବା ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ପାଶୋରି ପକାଇଥିବା ହେତୁ ତାଙ୍କୁ ତାହା ମନେପକାଇଦେବା ପାଇଁ ଓ ତାହା ପରିପାଳିତ ହେଲେ ସେହି ଲୌହ ସହରର କି ଉପକାର ହେବ ତହିଁର “ମଡ଼େଲ” ସହାୟତାରେ ତାଙ୍କୁ ଅବଗତ କରାଇବା ପାଇଁ ସେଠିକାର ସୁବିଦିତ ଯୁବସମାଜସେବୀ ମୁକ୍ତିକାନ୍ତ ବିଶ୍ଵାଳ ନଭେମ୍ବର ୧୫ ତାରିଖରୁ ୫୦୦ କିଲୋମିଟର ପାଦରେ ଚାଲି ଚାଲି ଡିସେମ୍ବର ୧୫ ତାରିଖରେ ଭୁବନେଶ୍ଵରରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲେ । ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଅନୁମତି ଦେଲେନାହିଁ ତାଙ୍କୁ ଭେଟିବାକୁ; ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବା ଓ ସେ କାନ୍ଧରେ ଭାର କରି ବୋହି ବୋହି ଆଣିଥିବା “ମଡ଼େଲ” ଅନୁଧ୍ୟାନ କରିବା ତ ବହୁଦୂରର କଥା । 

ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଭେଟିବା ପାଇଁ ସେ ଶିଶୁଭାବନ ଛକରେ ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ଡେରା ପକାଇ ଶୀତକକାରରେ ଓ ମଶଙ୍କ ମେଳରେ ୨୧ ତାରିଖଯାଏଁ ପଡ଼ି ରହିଲା ପରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ହତାଶାଜର୍ଜରିତ ହୋଇ ନିକଟରେ ଥିବା ଏକ ସୁଉଚ୍ଚ ପ୍ରଜ୍ଞପନ ମଞ୍ଚ ଉପରକୁ ଚଢିଗଲେ ସେଇଠି ସର୍ବସମକ୍ଷରେ ପୋଡ଼ି ହୋଇ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କରିବା ପାଇଁ । ପ୍ରାୟ ପାଞ୍ଚଘଣ୍ଟା କାଳ ପ୍ରବଳ ପରିଶ୍ରମ କରି ଓ ବୁଦ୍ଧିଖଟାଇ ଅଗ୍ନିଶମ ବିଭାଗର ଏକ ଅଭିଜ୍ଞ ଗୋଷ୍ଠୀ ତାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କଲା ପରେ ତାଙ୍କ ସ୍ଵସ୍ଥ୍ୟାବସ୍ଥା ତନଖିବା ଆଳରେ ରାଜଧାନୀ ଡାକ୍ତରଖାନାର ଏକ ନିବୁଜ କୋଠରୀରେ ବଖରାବନ୍ଦୀ କରିରଖାଯାଇଛି । ତାଙ୍କୁ ଦେଖା କରିବାକୁ ତାଙ୍କ ଭାଇଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଛଡ଼ାଯାଉନି ; ଆହୋରାତ୍ର ପୋଲିସ ଜଗିଛି ।  

ଓଡ଼ିଶାରେ ଏକ ନାହିଁନଥିବା ଶାସନ ଚାଲିଛି । ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଆସନରେ ଆସୀନ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ନିଜକୁ ଓଡ଼ିଶାବାସୀଙ୍କ ନିର୍ବାଚିତ ସେବକ ବୋଲି ନ ମାନି ଭୁଖଣ୍ଡେଶ୍ବର ବୋଲି ଭାବନ୍ତି । ଲୋକଙ୍କ ଭାଷା କହନ୍ତିନାହିଁ , ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଜାତୀୟ ଅସ୍ମିତା ପ୍ରତି କୌଣସି ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରନ୍ତିନାହିଁ । ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଅସ୍ମିତା ପ୍ରତି ତାଙ୍କ ବୀତସ୍ପୃହତା ଏତେ ତୀବ୍ର ଯେ, ଓଡ଼ିଶା କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ଭାଷା ଆଇନକୁ  ଅକର୍ମଣ୍ୟ କରିଦେବା ପାଇଁ ମନ୍ତ୍ରୀମଣ୍ଡଳ ଅନୁମୋଦିତ ସଂଶୋଧନ-ବିଧେୟକକୁ ଗୋପନରେ ବଦଳେଇ ଦେଇ ସେ ଜାଲ୍ ବିଧେୟକକୁ ବିଧିରୂପ ଦେଇଥିବା ଧରାପଡ଼ିସାରିଥିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ସେ ରାଜ୍ୟରେ ଜନବିରୋଧୀ ଇଂରାଜୀଶାସନ ଚଳାଇଛନ୍ତି, ସାଧାରଣଲୋକଙ୍କୁ ଅନ୍ଧକାରରେ ରଖି । 

ମଦବନ୍ୟାରେ ଉବୁଟୁବୁ ଭୋଟରମାନଙ୍କ ନାଗରିକୀୟଚେତନା ଏହି କାଳଖଣ୍ଡରେ ଏପରି ଅବକ୍ଷୟିତ ଯେ, ସେମାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ନିର୍ବାଚିତ ବିଧାୟକମାନେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ଆଇନରେ ହୋଇଥିବା ଜାଲିଆତି ଜାଣି ମଧ୍ୟ ପ୍ରତିବାଦ କରିପାରୁନାହାନ୍ତି , ପ୍ରତିକାର ତ ବହୁ ଦୂର ! ଜନପ୍ରତିନିଧିମାନଙ୍କ କ୍ରୀତଦାସମାନସିକତା ନବୀନବାବୁଙ୍କ ଗଉଁ ଏପରି ବଢେଇଦେଇଛି ଯେ, ସେ ନିଜକୁ ଓଡ଼ିଶାର ସମ୍ରାଟ ଭାବେ ଜାରି କରୁଛନ୍ତି ଓ ଯଦ୍ଦୃଚ୍ଛା ଆଚରଣ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରୁଛନ୍ତି । ଫଳରେ, ଯେକୌଣସି ଦୃଷ୍ଟିରୁ ବିଚାରିଲେ ମଧ୍ୟ ବିପଦରେ ପଡ଼ିଛି ଓଡ଼ିଶା । ଅଗ୍ନିଶମ ବିଭାଗର ଅଭିଜ୍ଞ ଲୋକେ ମୁକ୍ତିକାନ୍ତଙ୍କ ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଇଥିବା ବେଳେ, ମୁକ୍ତିକାନ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ତାଙ୍କ ମାନସିକ ଘୃଣା ଓଡ଼ିଶା କି କିସମର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ହାତରେ ପଡ଼ିଛି ତାହା ଆକଳନ କରିବାକୁ ଆହ୍ଵାନ ଦେଉଛି ।   

କି ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ହାତରେ ନ ପଡ଼ିଛି ସତେ ଓଡ଼ିଶା ! 

ନବୀନଙ୍କ ନାକ ତଳେ ବଟି କାରବାର ହେତୁ ମଶା କବଳରେ ଭୁବନେଶ୍ୱର: ଏକ ପ୍ରାମାଣିକ ବିଶ୍ଳେଷଣ

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ

ସର୍ବୋଚ୍ଚ ନ୍ୟାୟାଳୟର ଅବସରପ୍ରାପ୍ତ ନ୍ୟାୟମୁର୍ତ୍ତି ଅନଙ୍ଗ କୁମାର ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ଏକ ବେସରକାରୀ ସଙ୍ଗଠନରୁ ପ୍ରାୟ ଦୁଇ ମାସ ତଳେ ଜୀବନବ୍ୟାପୀ ସିଦ୍ଧି ସମ୍ମାନ (Lifetime achievement award ) ସଂଗ୍ରହ କରି ତମାମ ଓଡ଼ିଶାରୁ ଠୁଳ କରାହୋଇଥିବା ଅନୁଗତମାନଙ୍କ ଜୟଜୟକାରରେ ଭୁଇଁରୁ ଆକାଶ ଏକ କରିଦେଇଥିବା ବାବୁ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ଗାଦୀ-ସହର ଭୁବନେଶ୍ଵରରେ ମଶାକାମୁଡ଼ାଜନିତ ରୋଗ ଏବେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଉତ୍କଟ  । ଏହାଙ୍କୁ ଏପରି ସମ୍ମାନ ଦେଇ ଓଡ଼ିଆ ଜାତିକୁ ବିଭ୍ରାନ୍ତ କରିଥିବା ନ୍ୟାୟମୁର୍ତ୍ତି ଅନଙ୍ଗ ପଟ୍ଟନାୟକ ଏହି ପ୍ରେକ୍ଷାପଟରେ ନିଜ ଆତ୍ମସମୀକ୍ଷା କରିବା ଉଚିତ କି ନାହିଁ  ତାହା ତାଙ୍କ ଅଭ୍ୟାସଗତ ନ୍ୟାୟିକ ସଚେତନତା ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ । ମାତ୍ର ନବୀନବାବୁଙ୍କ ନାକ ତଳେ ବଟି କାରବାର ହେତୁ ମଶାମାନଙ୍କ ବଂଶ ବିସ୍ତାର ଅବ୍ୟାହତ ରହି ଅବସ୍ଥା ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ, ମଶାବଂଶ ବିସ୍ତାର କରାଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରାପତ୍ତା ପ୍ରଦାନ କରିବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଭୁବନେଶ୍ୱର ମୁନିସିପାଲ କର୍ପୋରେସନ (ବିଏମସି) ମାଧ୍ୟମରେ ଏହି ସହରର ଆବାଳବୃଦ୍ଧବନିତା ବାସିନ୍ଦାମାନଙ୍କ  ଉପରେ ବିଷ ବର୍ଷଣର ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି, ତାହା ଅବିଳମ୍ବେ ବନ୍ଦ ହେବା ଦରକାର  । 

“ମାଆ ଧନକୁଟି ପୁଅ ନାଗର” ବୋଲି ଓଡ଼ିଶାରେ ଏକ ବୋଲି ଅଛି । ରାଜ୍ୟକୁ ଋଣଭାରରେ ଅଣନିଃଶ୍ଵାସୀ କରିପକାଇଥିବା ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ବିଶ୍ଵ ହକିର ପୃଷ୍ଠପୋଷକ ସାଜିଛନ୍ତି , ଯାହା ଫଳରେ ଋଣଯନ୍ତାରେ ଛଟପଟ ହେଉଥିବା ଆମ ରାଜକୋଷ ଅଧିକ ସଂକଟାପନ୍ନ  ହେବାକୁ ଯାଉଛି  । ବାବୁଙ୍କର କ’ଣ ଅଛି? ଅଣଓଡ଼ିଆଙ୍କୁ ଖଣି ବିକିଦିଅ, ନବାବଙ୍କ ପରି ଖର୍ଚ୍ଚ କର  । ଉଡ଼ା ଚଡ଼େଇ, ଡକା ହୋଇ ଆସିଥିଲେ, ଯିବେ ପଳେଇ । ଆମେ ଭୂମିଜ ଓଡ଼ିଆଏ ତ ଖଣିହରା ହେଲୁ ନାଁ! ଏ ବାବୁ ନାଁ କମେଇବେ ।  ଓଡ଼ିଶା ଦେବାଳିଆ ହେବ ।  ତେଣୁ ଏହି ମାସରେ ବିଦେଶରୁ ହକି ଖେଳାଳିମାନେ ଓଡ଼ିଶା  ଆସିବେ । ସେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମ୍ରାଟସମ ଆତିଥ୍ୟ ଦିଆଯିବ  ଆମ ପଇସାରୁ ।  ଯଦି ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କାହାକୁ ଭୁବନେଶ୍ଵରବାସୀଙ୍କ ରକ୍ତ ପିଉଥିବା କୌଣସି ମଶା କାମୁଡ଼ି ଦିଏ ? ବାବୁଙ୍କ ହକି ପୃଷ୍ଠପୋଷକୀୟା ଔଜଲ୍ୟ ଚହଲିଯିବ । ତେଣୁ ହଠାତ୍ ବାବୁଙ୍କର ମୁଣ୍ଡରେ ଢୁକିଛି ମଶା ବଂଶ ଲୋପ କରିବାର ନିଶା । ଆକାଶରେ ଡ୍ରୋନ୍ ଉଡ଼ାଇ ତା ମାଧ୍ୟମରେ ବିଷ ବର୍ଷଣ କରି ମଶାମାରଣ କାମ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ।  ଆକାଶମାର୍ଗରୁ ବିଷବର୍ଷଣ ଦ୍ଵାରା ଆମେ ସାଧାରଣ ଓଡ଼ିଆ କେଉଁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଙ୍କଟର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବୁ ତାହା ଅନୁଧ୍ୟାନ କରାଯାଇନାହିଁ , ଆକାଶରୁ ବିଷ ବର୍ଷଣ ହେତୁ ପରବେଶ କିପରି ପ୍ରଦୂଷିତ ହେବ, ତାହାର ଆକଳନ ହୋଇନାହିଁ ଓ ତହିଁର ଉପଚାର କ’ଣ ତାହା ନିରୂପିତ ହୋଇନାହିଁ  । ଅଥଚ, ହକି ଖେଳାଳୀଙ୍କୁ ମଶା କାମୁଡ଼ିବେନି, ସେଥିପାଇଁ ଭୁବନେଶ୍ଵରର ସବୁ ବାସିନ୍ଦାଙ୍କ ଉପରେ ବିଷ ବର୍ଷଣ ହେବ ।  ଯଦି ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ଅଭ୍ୟାସଗତ ଆଇନ ଅବମାନନାକାରୀ ନହୋଇଥାନ୍ତେ , ତେବେ ଏହି ବିଷାକ୍ତ ଅବସ୍ଥା ଉପୁଜି ନଥାନ୍ତା । 

ଭୁବନେଶ୍ଵରକୁ  ମଶାମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ୨୦୦୩ରେ ଏକ ଆଇନଗତ ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଥିଲା । ନବୀନବାବୁ ସେ ଆଇନକୁ ଅଚଳ କରିରଖିଦେଲେ, କାରଣ ସେ ଆଇନ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହୋଇଥିଲେ ଯେଉଁମାନଙ୍କ ବେପାର ଅଡୁଆରେ ପଡ଼ିଥାନ୍ତା , ସେମାନେ ଜଣକେ ୪୦୦୦ ଟଙ୍କା ଲେଖାଏଁ ମାସକୁ ପ୍ରାୟ କୋଟିଏ ଷାଠିଏ ଲକ୍ଷ ବଟି ଦିଅନ୍ତି ପ୍ରତିମାସରେ  । ଏହା  ସତ କି ମିଛ ମୁଁ ଜାଣେନି । ପ୍ରକୃତ କଥା କ’ଣ ତାହା କେବଳ ନବୀନ ବାବୁ ହିଁ କହିପାରିବେ । କାରଣ ସରକାର ତାଙ୍କର ଓ ସେ ହିଁ ଉତ୍ତରଦାୟୀ । ମୁଁ ଏହି ବଟି କାରବାରର ଉଡ଼ା ଖବର ପାଇ ମୋ ନଭମଞ୍ଚ ମାଧ୍ୟମରେ ସରକାରଙ୍କୁ ଅବଗତ କରାଇଥିଲି, କେବଳ ନୀରବତା ହିଁ ମିଳିଲା ।   ଫଳରେ ମଶାନିୟନ୍ତ୍ରଣ ସମ୍ଭବ ହୋଇନାହିଁ  ।  

ଅଲୋଚନାକୁ ଆସିବା । 

ବିଧାନସଭାର ବଜେଟ ଅଧିବେଶନ ଚାଲିଥାଏ । ଜଗାରଖା ପାଇଁ ବାହାରୁ ମଧ୍ୟ ପୋଲିସ ଲୋକେ ଆସିଥାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟରତ ତିନିଜଣ ପୋଲିସ ବ୍ରେନ୍ ମ୍ୟାଲେରିଆ ରୋଗରେ ପଡ଼ି ହଠାତ୍ ମରିଗଲେ । ବିଧାନସଭା ତଡ଼ିତ୍ ବେଗରେ ତାର କାରଣ ଅନୁଧ୍ୟାନ କଲା । ଭୁବନେଶ୍ଵରରେ  ମଶା ଏପରି ପ୍ରବଳ ହେବାର କାରଣ କ’ଣ – ଏହା ଥିଲା ପ୍ରଶ୍ନ । ଉତ୍ତର ଆସିଲା – ଏକମାତ୍ର କାରଣ ଗୋଶାଳା । ସହର ଭିତରେ ପ୍ରାୟ ୪୦୦୦ ଗଉଡ଼ ବିଭିନ୍ନ ସରକାରୀ ସ୍ଥାନ ଜବରଦଖଲ କରି ଗାଈ ମଇଁଷି ରଖିଛନ୍ତି ଓ ଅନେକ ସ୍ଥାୟୀ ବାସିନ୍ଦା ନିଜ ନିଜ ହତାରେ ଓ ଅନେକ କର୍ମଚାରୀ ନିଜ ନିଜ ସରକାରୀ ବାସଗୃହରେ ମଧ୍ୟ ଗୋରୁ ରଖିଛନ୍ତି । ସେହି ସବୁ ଗୁହାଳ ପାଣିରେ ମଶା ବଂଶ ବିସ୍ତାର ଲାଭ କରୁଛି । ତେଣୁ ତୁରନ୍ତ ବିଏମସି ଆଇନ -୨୦୦୩ ପ୍ରଣୀତ ଓ ପ୍ରବର୍ତ୍ତିତ ହେଲା, ଯେଉଁଥିରେ ଭୁବନେଶ୍ବର ସହରାଞ୍ଚଳରେ ଗୋରୁ ରଖିବା ନିଷିଦ୍ଧ ହେଲା । 

ଏହି ଆଇନ ଗଉଡ଼ମାନଙ୍କ ଜୀବନଜୀବିକା ଉପରେ ଆଞ୍ଚ ଆଣୁଥିବା ଦର୍ଶାଇ ଗଉଡ଼ ସଂଘ (Orissa Milk Producers Association ) ଓଡ଼ିଶା ଉଚ୍ଚ ଅଦାଲତରେ ମକଦ୍ଦମା କଲେ । ହାରିଲେ ।  ସେମାନେ ଭାରତର ସର୍ବ୍ବୋଚ୍ଚ ଅଦାଲତରେ ଅପିଲ କଲେ ।  ହାରିଲେ । ଉଭୟ ଅଦାଲତରେ ନବୀନ ବାବୁଙ୍କ ସରକାର ନିଜ ଆଇନକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଯେଉଁ ନିଷ୍ଠା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ ଥିଲା ତାହା ଦେଖାଯାଇନଥିଲା । ତା ସତ୍ତ୍ୱେ ସରକାର ଜିତିଳେ ଓ ଗଉଡ଼ସଂଘ ହାରିଲା । କାରଣ , ଏହି ଦୁଇ ଅଦାଲତଙ୍କ ବିଚାରରେ ଭୁବନେଶ୍ଵରରେ ମଶା ଓ ପ୍ରଦୂଷଣମୁକ୍ତ ପରିସର ସୁନିଶ୍ଚିତ କରାଯିବା ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ  ଥିଲା। 

ଗଉଡ଼ସଂଘ ଦର୍ଶାଇଥିଲା ଯେ, ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଥିବା ବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ଦୁଗ୍ଧ ବ୍ୟବସାୟ କରିବା ପାଇଁ ଭୁବନେଶ୍ଵରରେ ସ୍ଥାନ ଦେବାକୁ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇଥିଲେ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଉଚ୍ଛେଦ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ସେମାନଙ୍କ ବ୍ୟବସାୟ ଚାଲିବା ପାଇଁ ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ସରକାର ଦେଇଥିବା ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ମୁତାବକ ସେମାନଙ୍କୁ ନବୀନବାବୁଙ୍କ ସରକାର ଜମି ଯୋଗାଇ ଦିଅନ୍ତୁ  । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଦାଲତ ଏହାକୁ  ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରି କହିଥିଲେ, ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ଜୀବନର ସୁରକ୍ଷା ସବୁ ସରକାରୀ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିଠାରୁ ଅଧିକ ମୁଲ୍ୟବାନ  (“ the doctrine of Promissory Estoppels will have no application”) ।. ଗଉଡ଼ମାନଙ୍କୁ ଭୁବନେଶ୍ଵର ସହର ସମେତ ସହର ସନ୍ନିକଟରୁ ନିକାଲି ଦେବା  ଓଡ଼ିଶା ସରକାରଙ୍କ ପାଇଁ ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ  (the milkmen must be evicted from the limits of BMC and must not be rehabilitated anywhere in the City and its periphery, as “Right to environment being a fundamental right, it is the duty of the State to make it sure that people get a pollution free surrounding” ) ବୋଲି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଦାଲତ ଆଦେଶ ଜାରି କରିଥିଲେ  ।  ଏହି ଐତିହାସିକ  ନ୍ୟାୟିକ ଆଦେଶ (judgment) ୨.୨.୨୦୦୬ରେ ପ୍ରଦତ୍ତ ହୋଇଥିଲା ଓ (2006) 3 Supreme Court Cases 229 ରେ ପ୍ରକାଶ ପାଇଛି । 

ଅଥଚ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଦାଲତ ଦ୍ଵାରା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ଥିତ ଏହି ଆଇନକୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କଲେନାହିଁ ଓ ଭୁବନେଶ୍ଵର ମଶାମୁକ୍ତ ହେବାର କୌଣସି ପରିସର ବି ରହିଲା ନାହିଁ  ।  ଫଳରେ ଆଜି ଏହି ଅବସ୍ଥା ଉପୁଜିଛି । 

ଲୋକଙ୍କୁ ଭୁଆଁ ବୁଲେଇବାକୁ ଗୋଟେ ଆଇନ କରିଦିଅ ଓ ତାହାକୁ ଅମାନ୍ୟ କର – ଏହା ହେଉଛି ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ପୁରୁଣା ଅଭ୍ୟାସ । ଆଇନ ବିରୋଧୀ ଆଚରଣ ଓ ନବୀନ ଶାସନ – ଗୋଟିଏ ମୁଦ୍ରାର ଦୁଇ ପାର୍ଶ୍ଵ । ଏହା ନହୋଇଥିଲେ, ଭୁବନେଶ୍ଵରରେ ଆଜି ମଶା ନଥାନ୍ତେ । 

ଡ୍ରୋନ୍ ମାଧ୍ୟମରେ ବିଷ ବର୍ଷଣ କରି ମଶାମାରଣ ପାଇଁ ବିଏମସି ମାଧ୍ୟମରେ ବାବୁ ନବୀନ ଯେଉଁ ନୂଆ ନାଟକ ଆରମ୍ଭ କରିଛନ୍ତି ତାହା ମଶା ବଂଶ ବିସ୍ତାର କରାଉଥିବା ଗଉଡ଼ମାନଙ୍କୁ ଭୁବନେଶ୍ଵରର ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ନାୟୁକେନ୍ଦ୍ରମାନଙ୍କରେ ସରକାରୀ ସ୍ଥାନରେ ଗୁହାଳ ରଖି ନିରାପଦରେ ଦୁଗ୍ଧ ବ୍ୟବସାୟ କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ।  ତାର କାରଣ,ଯାହା ମୁଁ ଶୁଣିଛି ଓ orissamatters. comରେ ପ୍ରକାଶ କରି ନବୀନଙ୍କ ସରକାରକୁ ସାମ୍ନାସାମ୍ନୀ କରାଇଛି, ତାହାକୁ ନବୀନବାବୁଙ୍କ ଦପ୍ତର ବା ବିଏମସି – କେହି ଏଯାଏଁ ଖଣ୍ଡନ କରିନାହାନ୍ତି ।  ବାରମ୍ବାର ମୁଁ ଏହା ଉପରେ ଆଲୋଚନା କରିଛି । ବଟି କାରବାର ଯଦି କ୍ଷମତାର ସର୍ବୋଚ୍ଚସ୍ତରକୁ ନିରସ୍ତ କରାଇନଥାନ୍ତା, ନିଜ ସପକ୍ଷରେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ନ୍ୟାୟଳୟର ସ୍ପଷ୍ଟ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ସତ୍ତ୍ୱେ, ମଶା ଉତ୍ପାଦନକାରୀ ଗୋରୁ ଗୁହାଳ ଭୁବନେଶ୍ବର ତମାମ ଛାଇ ହୋଇ ରହିନଥାନ୍ତା । ଏଠାରେ ଥିବା ୪୦୦୦ ଗଉଡ଼ ସହରର ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରେ ଗୋରୁ ରଖି ଦୁଗ୍ଧ ବ୍ୟବସାୟ କରୁଛନ୍ତି ଓ ସରକାରୀ ସୁରକ୍ଷା ଉପଭୋଗ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରତି ମାସରେ ଜଣକେ ଅନ୍ୟୁନ୍ୟ ୪୦୦୦ ଟଙ୍କା ବଟି ଦେଉଛନ୍ତି । ଅର୍ଥାତ୍ ମାସକୁ ଅବୈଧ ଭାବେ  କୋଟିଏ ଷାଠିଏ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା  ବଟି ଆଦାୟ ହେତୁ ମଶା ବଂଶ ବିସ୍ତାରର ବ୍ୟବସ୍ଥା କାଏମ ରଖିବାକୁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଦାଲତଙ୍କ ଆଦେଶକୁ ମଧ୍ୟ ଅବଜ୍ଞା କରାହୋଇଆସିଛି  ।ଏକଥା  ମୁଁ ୨୬.୯.୨୦୧୫ରେ ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲି, ଏବକୁ କେତେ ବଢିଲାଣି ତାହା ଏକ ବିଧିବଦ୍ଧ ତଦନ୍ତ ହେଲେ ଜଣା ପଡ଼ନ୍ତା  । 

ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ତୁରନ୍ତ ଏହି ବଟି କାରବାର ବନ୍ଦ କରନ୍ତୁ , ନିଜ ପ୍ରଣୀତ ବିଏମସି ଆଇନ ୨୦୦୩ ଅନୁଯାୟୀ ଭୁବନେଶ୍ଵର ସହର ଓ ଆଖପାଖରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଗୁହାଳ ଅପସାରିତ କରି ମଶା ବଂଶ ବିସ୍ତାରର ବାସ୍ତବ ନିରାକରଣ କରନ୍ତୁ । ସେ ଚାହିଁଲେ ସପ୍ତାହକ ଭିତରେ ଏହା ହୋଇପାରିବ ଓ ରାଜଧାନୀ ଭୁବନେଶ୍ବର ସବୁଦିନ ପାଇଁ ମଶାମୁକ୍ତ ହେବ । ଯଦି ବଟି ଆଦାୟ ଭିତିରି  ଅଭିପ୍ରାୟ ହୋଇ ନଥାଏ, ତେବେ ସେ ଅବିଳମ୍ବେ ଏହା ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତୁ ;  ଆକାଶମାର୍ଗରୁ ବିଷ ବର୍ଷଣ କରି ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ଜୀବନ ସହ ଖେଳ ନଖେଳନ୍ତୁ  । 

ପଦ୍ମପୁରରେ ବିଜେପିର ପରାଜୟ ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ମାଟିମମତାର ବିଜୟ

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ
ପଦ୍ମପୁର ଉପନିର୍ବାଚନର ଔପଚାରିକ ଫଳ ଘୋଷଣା ଯଥାସମୟରେ ହେବ, ମାତ୍ର ଏହା ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇସାରିଛି ଯେ, ସେଠାରେ ବିଜୟଟୀକା ନାଇବାକୁ ସଜବାଜ ହୋଇଥିବା ବିଜେପି ପରାଜୟ ଭୋଗିଛି, ବିଜୟ ଲାଭ କରିଛନ୍ତି ବିଜେଡ଼ିର ପ୍ରାର୍ଥିନୀ ।

ବିଧାନସଭାକୁ ଲୋକେ ଯାହାଙ୍କୁ ପଠାନ୍ତି, ତାଙ୍କର ମୁଖ୍ୟ କାମ ବିଧାନ ପ୍ରଣୟନ,  ରାଜ୍ୟ ପରିଚାଳନା ପାଇଁ ସରକାରଙ୍କୁ ଅର୍ଥ ପ୍ରଦାନ ଓ ବ୍ୟୟ ଅନୁମୋଦନ, ଦୃଶ୍ୟମାନ ଅପଶାସନ ଉପରେ ଆଲୋଚନା ଓ ଉତ୍ତରଦାୟିତ୍ଵ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ, ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ସ୍ଵାର୍ଥ ସେବା ପାଇଁ ପ୍ରଶାସନିକ ପରିବେଶ  ସଂସ୍ଥାପନ ଏବଂ ରାଜ୍ୟ ଶାସନରେ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଚଳଣିର ସଂରକ୍ଷଣ ଓ ଅଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଆଚରଣର ମୂଳୋତ୍ପାଟନ  ଏବଂ ଏଥିପାଇଁ ବିଧାୟକୀୟ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଅବଲମ୍ବନ । 

ଏତଦ୍ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଦେଖିଲେ, କୌଣସି ଅଭିଜ୍ଞତା ନଥିବା ନବଗତା ବିଜେଡି ପ୍ରାର୍ଥିନୀଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ପଦ୍ମପୁରର ସଚେତନ ଭୋଟରମାନେ ପ୍ରଚୁର ବିଧାୟକୀୟ ଅଭିଜ୍ଞତାସମ୍ପନ୍ନ  ବିଜେପି ପ୍ରାର୍ଥୀ ପ୍ରଦୀପ ପୁରୋହିତଙ୍କୁ  ବହୁ ଅଧିକ ପରିମାଣରେ ସମର୍ଥନ କରିବା କଥା । ମାତ୍ର ସେ ହାରିଗଲେ କାହିଁକି? 

ହରିଗଲେ; କାରଣ, ମା ଓଡ଼ିଶାକୁ ହାଣିବା ପାଇଁ ଯେଉଁ ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀ ସ୍ଵର ଓଡ଼ିଆ ଜାତିକୁ ଦୁଃଖରେ ଭିଜାଉଛି, ସେହି  ହୀନ ଚକ୍ରାନ୍ତର ଜନକ ହେଉଛି ବିଜେପି । କ୍ଷମତାଲିପ୍ସୁ ଅଟଳ ବିହାରୀ ବାଜପାୟୀ ଅଣଓଡ଼ିଆ ବେପାରୀମାନଙ୍କ ସହଯୋଗରେ ପଶ୍ଚିମ ଓଡ଼ିଶାରେ ଅଧିକ ଭୋଟ ପାଇବା ବିଶ୍ଵାସ କରି ତାହାକୁ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ରାଜ୍ୟ କରିବାର ବିଷ ମଞ୍ଜି  ପ୍ରଥମେ ବୁଣିଥିଲେ । ତହିଁ ଉପରେ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ଆଲୋକପାତ କରି ୨୫.୩.୧୯୯୮ରେ ‘ସମ୍ବାଦ’ କାଗଜରେ ମୁଁ ଯେଉଁ ଚର୍ଚ୍ଚା ରଖିଥିଲି ତହିଁର ଶୀର୍ଷକ ଥିଲା ‘ଓଡ଼ିଶାପାଇଁ ବିଜେପି ବିପତ୍ତି’ । ଆଜିକୁ ୧୨ ବର୍ଷ ତଳେ କଟକର ‘ଭାରତ ଭାରତୀ’ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରକାଶିତ ମୋର ସ୍ତମ୍ଭସଂହିତା  ‘ସିଂହାବଲୋକନ’ର ୩୩୦- ୩୫ ପୃଷ୍ଠାଚୟରେ ତାହା ସ୍ଥାନିତ ହୋଇଛି । ପଦ୍ମପୁରରେ ନିର୍ବାଚନ ଆସନ୍ନ ଜାଣି ଭୋଟ ହାସଲ ପାଇଁ ଲୋକଙ୍କୁ ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀ ନିଶା ପିଆଇବାକୁ ବିଜେପି ସମର୍ଥକ ଗୋଷ୍ଠୀ ଯେଉଁ ଉଦ୍ୟମ କରିଥିଲେ ତାହା ନିଜ ମାଟିମାଆକୁ ଭଲ ପାଉଥିବା ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ଜାତୀୟତାର ପବନ ପୀଠ ପଶ୍ଚିମ ଓଡ଼ିଶାରେ ସଂଖ୍ୟା ଗରିଷ୍ଠ ଓଡ଼ିଆଙ୍କୁ ଗଭୀର ମାନସିକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇଥିଲା । ସେମାନେ ଏହି ଉପନିର୍ବାଚନରେ  ନୀରବରେ ନିଜର ରୋଷ ପ୍ରକଟ କରିଛନ୍ତି ବିଜେପି ବିରୁଦ୍ଧରେ । 

ଆମେରିକାନ ସ୍ଵାର୍ଥସେବା ପାଇଁ ମନମୋହନ ସିଂହ , ପ୍ରଣବ ମୁଖାର୍ଜୀ ଓ ସୋନିଆ ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ଦେଶଦ୍ରୋହୀ ଆଚରଣ ହେତୁ କଂଗ୍ରେସକୁ ଲୋକେ ଯେଉଁ ଦଣ୍ଡ ଦେଇଛନ୍ତି ତାହା ସେମାନଙ୍କୁ ମଗରଗରୁ ଆଣି କାନ୍ତାରରେ  ପକାଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଶାର ଲୋକେ ସେହି ଦଳ ପ୍ରତି କୌଣସି କରୁଣା ପ୍ରଦର୍ଶନ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନୁହନ୍ତି । 

ଏହି ପରିସ୍ଥିତି  ହିଁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁର୍ନୀତିଗ୍ରସ୍ତ , ଅପାରଗ, ଓଡ଼ିଆଦ୍ରୋହୀ  ପ୍ରବଞ୍ଚକ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ପ୍ରତି ହୃଦୟରେ ପ୍ରବଳ ବିତୃଷ୍ଣା ଓ ଘୃଣା ସତ୍ତ୍ୱେ ମାଟିର ନିଷ୍କଳଙ୍କ ଝିଅ ବର୍ଷା ସିଂ ବରିହାଙ୍କ ମଥା ଉପରେ ପଦ୍ମପୁରବାସୀଙ୍କ ଭୋଟ ବର୍ଷା କରାଇଛି । ପୋଷାମନା ମିଡ଼ିଆ ଏହାକୁ ନବୀନଙ୍କ ଜନପ୍ରିୟତାର ପ୍ରମାଣ ବୋଲି ପ୍ରଚାର କରିବା ସ୍ଵାଭାବିକ । ମାତ୍ର ନବୀନଙ୍କ ପ୍ରତି ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ରୋଷ ଯଦି ପ୍ରବଳ ନଥାନ୍ତା ତେବେ ପ୍ରଦୀପ ପୁରୋହିତ କେବଳ ଅଣଓଡ଼ିଆ ଲାଭଖୋର ବେପାରୀଙ୍କ ପ୍ରଚୋଦନାରେ ଚାଲିଥିବା ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀମାନଙ୍କ ନଗଣ୍ୟ ଭୋଟ ପାଇଥାନ୍ତେ, ୭୮୧୨୮ ଭୋଟ ପାଇପାରିନଥାନ୍ତେ; କାରଣ, କଂଗ୍ରେସର ସତ୍ୟ ଭୂଷଣ ସାହୁ ମଧ୍ୟ ବିଧାୟକୀୟ ଦକ୍ଷତାରେ ପୁରୋହିତଙ୍କ ପରି ଜଣାଶୁଣା ।

ବସ୍ତୁତଃ, ମନମୋହନ ସିଂହ , ପ୍ରଣବ ମୁଖାର୍ଜୀ ଓ ସୋନିଆ ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ଅପକର୍ମ ହେତୁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିବା ରୋଷ ଶାନ୍ତ ହୋଇନଥିବା ହେତୁ, କଂଗ୍ରେସର ପାରମ୍ପରିକ ସମର୍ଥକମାନେ ସେମାନଙ୍କ ଭୋଟ ନିଜ ଦଳୀୟ ପ୍ରାର୍ଥୀଙ୍କୁ ନଦେଇ ପୁରୋହିତଙ୍କୁ ଦେଇଛନ୍ତି । କଂଗ୍ରେସ ପ୍ରାର୍ଥୀ ଅମାନତ ହରାଇଛନ୍ତି । ଏହା ସତ୍ତ୍ୱେ ଯେ ପୁରୋହିତ ହାରିଛନ୍ତି, ତାହା ତାଙ୍କ ଦୋଷରୁ ନୁହେଁ, ବରଂ ଓଡ଼ିଶାକୁ ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡ କରି ଅଣଓଡ଼ିଆଙ୍କୁ ଖୁସି କରାଇବାକୁ ଚାହୁଁଥିବା ବିଜେପି ଦୋଷରୁ ହାରିଛନ୍ତି । 

ଏହି ପ୍ରେକ୍ଷାପଟରେ ଏହା ହିଁ କୁହାଯାଇପାରେ ଯେ, ବର୍ଷାଙ୍କ ବିଜୟ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ବିଜୟ ନୁହେଁ , ପଶିମ ଓଡ଼ିଶାର ଅଣଓଡ଼ିଆ ବେପାରୀ ସଞ୍ଚଳିତ ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ମାଟିମମତାର ବିଜୟ ।

ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀ ବିଷବାହକ ବିଜେପିକୁ ଆଗାମୀ ନିର୍ବାଚନରେ ମଧ୍ୟ ପଶ୍ଚିମ ଓଡ଼ିଶାରେ ପରାଜିତ ହେବାକୁ ହେବ।

ହେତୁବାଦୀ ବନାମ ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀ: ଏବଠୁ ଅତୀତ

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ

ହେତୁବାଦୀ ଓ ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ନୂଆ ବିବାଦ ଘଟି ଓଡ଼ିଶା ଏବେ ଅଶାନ୍ତି ଭୋଗୁଛି । ଅକ୍ଟୋବର ୨୫ରେ  ରାହୁଗ୍ରସ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟପରାଗ ଓ ନଭେମ୍ବର ୮ରେ କେତୁଗ୍ରସ୍ତ ଚନ୍ଦ୍ରଗ୍ରହଣ ହୋଇଥିଲା । ଏହି ଉଭୟ ଦିନକୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀମାନେ  ହାଣ୍ଡିଛାଡ଼ ଦିବସ ଅର୍ଥାତ୍, ଉପବାସ ଦିବସ ଭାବେ ପାଳନ କରିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ହେତୁବାଦୀମାନେ ଉପବାସ ପାଳନ ନକରି ଅଭ୍ୟାସଗତ ଭୋଜନ କରିଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କେହି କେହି ଅଭ୍ୟାସବଶତଃ ନିରାମିଷ ଭୋଜନ କରିଥିଲେ ; କେହି ବି ମାଂସମିଶା ଭାତ (ବିରିୟାନୀ) ଖାଇଥିଲେ । ଏହାକୁ ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମର  ଅବମାନନା ବୋଲି କହି ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କେତେକ ବ୍ୟକ୍ତି , ଯେଉଁମାନେ କି ରାଜନୈତିକ ଚେତନାରେ ବିଜେପି ସହ ସମ୍ପୃକ୍ତ, ହେତୁବାଦୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ କରିଥିଲେ । ଏହି ଆକ୍ରମଣକାରୀମାନଙ୍କ ସମର୍ଥକମାନେ ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ହେତୁବାଦୀମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅଶ୍ଳୀଳ ଶବ୍ଦବାଣ ପ୍ରହାର କରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ମତ ହେଲା, ହେତୁବାଦୀମାନଙ୍କ ହେତୁ ହିନ୍ଦୁ ପରମ୍ପରା ଆକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇଛି । ପରମ୍ପରା ଅର୍ଥ, ଯାହା ଅତୀତରୁ ଚାଲିଆସିଛି । ହିନ୍ଦୁ ନାମକ କୌଣସି ଧର୍ମ ଆଦିମ ଅତୀତରେ ନଥାଇ ମଧ୍ୟ ଯେତେବେଳେ ଆଧୁନିକ ଭାରତରେ ତାହା ଏକ ସ୍ୱୀକୃତ ଧର୍ମ , ସେହେତୁ ଏହି ଆଲୋଚନାରେ ହେତୁବାଦୀ ବନାମ ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀ ବିଭାବନାକୁ ଅତୀତର ଆବର୍ତ୍ତରେ ଦେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା । 

ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀମାନେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଦେବତା ଏବଂ ରାହୁ ଓ କେତୁଙ୍କୁ ଅସୁର ବୋଲି ମାନନ୍ତି  । ଏହି ଅସୁରମାନେ ସେହି ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ସୁବିଧାଜନକ ଅମାବାଶ୍ୟା ଓ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀରେ ଗ୍ରାସ କରନ୍ତି । ଅସୁର କବଳରେ ଏହି ଦୁଇ ଦେବତା କଷ୍ଟ ଭୋଗୁଥିବା ବେଳେ, କୌଣସି ହିନ୍ଦୁ ଖିଆପିଆ କରିବା ସେହି ଦୁଇ ଦେବତାଙ୍କ ଅପମାନ । ଏହା କହନ୍ତି ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀମାନେ । 

ହେତୁବାଦୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ଚନ୍ଦ୍ର କୌଣସି ଦେବତା ନୁହନ୍ତି; ସେମାନେ ଯଥାକ୍ରମେ ସୌରମଣ୍ଡଳର ନକ୍ଷତ୍ର ଓ ପୃଥିବୀର ଉପଗ୍ରହ । ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ପୃଥିବୀ ମଧ୍ୟରେ ଚନ୍ଦ୍ରର ଉପସ୍ଥିତି ହେତୁ ସୂର୍ଯ୍ୟପରାଗ ହେଉଥିବା ବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ଚନ୍ଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ ପୃଥିବୀର ଅବସ୍ଥିତି ହେତୁ ଚନ୍ଦ୍ର ଗ୍ରହଣ ହୋଇଥାଏ ।  ଏହି ହେତୁ ଏହି ଉଭୟ ସମୟରେ ହାଣ୍ଡିଛାଡ଼ ଓ ଖାଦ୍ୟ ତ୍ୟାଗ ଅନାବଶ୍ୟକ ବୋଲି ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ମତ ରଖିବା ଥିଲା ହେତୁବାଦୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସ୍ଵାଭାବିକ । 

ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମର ଏହା ଘୋର ଅବମାନନା ବୋଲି କହି ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କେତେକ ସେମାନଙ୍କୁ ଆକ୍ରମଣ କରିଥିଲେ । ଆକ୍ରମଣକାରୀମାନେ ଯଦିଓ ପୋଲିସ କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇଛନ୍ତି, ତଥାପି ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମ, ବିଶେଷତଃ ଫେସବୁକରେ, ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅଶ୍ଳୀଳ ଶୈଳୀରେ ହେତୁବାଦୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ଗାଳିବର୍ଷଣ ଚାଲିଛି । ମନେହୁଏ, ଯେକୌଣସି ପ୍ରକାରେ ସେମାନଙ୍କ ନୈତିକ ବଳ ଧ୍ଵଂସ କରିବା ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀମାନଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ । 

ଭାରତରେ ହେତୁବାଦୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ଏପରି ଆକ୍ରମଣ ନୂଆ ନୁହେଁ ।

ହେତୁବାଦର ପ୍ରାଚୀନତା 

ପ୍ରାଚୀନତମ ସମୟରେ ଅରଣ୍ୟ ନିବାସୀ ଆଦିମ ଭାରତୀୟ ନାରୀ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଥିଲା ଯେ, ଉପଯୁକ୍ତ ପରିମାଣର ପାଣି, ପବନ ଓ ସୂର୍ଯ୍ୟକିରଣ ପାଇଲେ ମାଟିରେ ପଡିଥିବା ଶୁଖିଲା ମଞ୍ଜିର ଅଙ୍କୁରୋଦ୍ଗମ ହୋଇ  ତାହା ଯେଉଁ ଗଛର ମଞ୍ଜି ସେହି ଗଛ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି ଓ ତହିଁରୁ ସେହି ଫଳ, ସେହି ମଞ୍ଜି ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଉଛି । କେଉଁ ପରିବେଶ ହେତୁ ଗଛରୁ ମିଳୁଥିବା ଫଳର ମଞ୍ଜି ସେହି ପ୍ରକାରର ଗଛ ସୃଷ୍ଟି କରେ ଓ ସେହି ଗଛରେ ସେହି ପ୍ରକାରର ଫଳ ଫଳି ତହିଁରୁ ପୁଣି ସେହି ପ୍ରକାରର ମଞ୍ଜି ବାହାରେ ତାହା ସେ ଅନୁଧ୍ୟାନ କରିଥିଲା ଓ  ସେହି ପରିବେଶ ଆପଣାଇ  ଶସ୍ୟ ଉତ୍ପନ୍ନ କରି ନିଜ ସନ୍ତାନର ଲାଳନପାଳନ କରୁଥିଲା । ଏହା ହିଁ ଆମ ଦେଶରେ ହେତୁବାଦର ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ପ୍ରୟୋଗ  । ପରିବାର ଥିଲା ମାତୃକୈନ୍ଦ୍ରିକ । 

ବହିରାଗତଙ୍କ କର୍ତ୍ତୃବାଦ  

ଏହି ପ୍ରାକୃତିକ ଭୂଖଣ୍ଡକୁ ବାହାରୁ ଆସିଥିବା ଲୋକେ ଥିଲେ ଗୋପାଳକ । ସେମାନେ କୃଷିଜୀବୀ ନଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ଆମ ଭୂଖଣ୍ଡର ଆଦିବାସୀ ମାଆମାନେ ମଞ୍ଜିରୁ ଗଛ ଓ ଗଛରୁ ମଞ୍ଜି ଉତ୍ପାଦନର ପଦ୍ଧତ୍ତି ଜାଣିଥିବା ହେତୁ, ଯେଉଁ ଶସ୍ୟ ଅମଳ କରୁଥିଲେ ତାହା ସେମାନେ ବଳ ପ୍ରୟୋଗ କରି ଲୁଣ୍ଠନ କରୁଥିଲେ । ସେମାନେ ନିଜକୁ ଆର୍ଯ୍ୟ ବୋଲି କହି ଆମ ମାଟିର ଆଦିମ ଅଧିବାସୀଙ୍କୁ ଅନାର୍ଯ୍ୟ ବୋଲି କହୁଥିଲେ । ଅନାର୍ଯ୍ୟମାନଙ୍କ  କଷ୍ଟୋପାର୍ଜିତ ଶସ୍ୟକୁ  ନିଜ ଅଧିକାରଭୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ସେହି ଆର୍ଯ୍ୟମାନେ ତାଙ୍କ ନିଜ ଭାଷାରେ ଆଇନ ପ୍ରବର୍ତ୍ତନ କରିଥିଲେ, ଯାହାକୁ  ସେମାନେ ବେଦବିଧାନ ବୋଲି କହୁଥିଲେ ।  ତଦନୁଯାୟୀ ମାଆମାନେ ଉତ୍ପାଦନ କରୁଥିବା ଶସ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ନୁହେଁ, ଅଦୃଶ୍ୟ କର୍ତ୍ତା ବ୍ରହ୍ମଙ୍କର ଯେ କି ବେଦବିଧାନର ବି ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ବୋଲି ଘୋଷଣା କରୁଥିଲେ ସେମାନେ । ଯେହେତୁ ସେମାନେ ସେହି  ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତାଙ୍କ ସନ୍ତାନ, ସେହେତୁ ଯେ କେହି ବି ଶସ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ କରିଥାଉ, ତହିଁର ପ୍ରକୃତ ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ – ଏହା ଥିଲା ସମାନଙ୍କ ଦାବି । ସେମାନେ ତାଙ୍କ ସମାଜକୁ ବୈଦିକ ସମାଜ ବୋଲି ଆଖ୍ୟାୟିତ କରିଥିଲେ ଓ ବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ସନ୍ତାନ ଭାବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସାଜି ଆଦିମ ଅଧିବାସୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ନିଜ କର୍ତ୍ତୃତ୍ଵ ଜାରି କରୁଥିଲେ । 

ଅବୋଧ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର 

ଆମ ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଅଙ୍ଗେ ନିଭା ଅନୁଭୂତି ହେଲା ବିଦେଶରୁ ଆସିଥିବା ବିଲାତି ବେପାରୀମାନେ ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ ଆଇନ କରି ଆମ ଉପରେ ଆଧିପତ୍ୟ ଜାରି କରିଥିଲେ । ତହିଁରୁ ଗୋଟେ ଥିଲା ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ଆଇନ (Sun set Law) ଯେଉଁଥିରେ ଆମ ଜମିକୁ ତାଙ୍କ ନିଜ ଜମି ବୋଲି କହି ସେମାନେ ନିଲାମ କରୁଥିଲେ ।  ନିଲାମ ନେଇଥିବା ଲୋକ ଜମିଦାର ବୋଲାଉଥିଲା ଓ ସେମାନେ ଚାହିଁବା ପରିମାଣର ଖଜଣା ବି ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଉଥିଲା । ଏପରି ଜମିଦାରଙ୍କ ଉପରେ ଧାର୍ଯ୍ୟ ଖଜଣାର ପରିମାଣ  ସେମାନେ ମନଇଚ୍ଛା ବଢାଇ ବି ଦେଉଥିଲେ ଓ କୌଣସି ଏକ ଦିନର ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ପୂର୍ବରୁ ଯଦି ସେହି ଜମିଦାର ବର୍ଦ୍ଧିତ ଖଜଣା ଦାଖଲ କରୁନଥିଲା, ତେବେ ତାକୁ ସାନି ନିଲାମ ଡାକି ଅନ୍ୟକୁ ପ୍ରଦାନ କରୁଥିଲେ । 

ଏହା ଯେପରି, ଠିକ୍ ସେହିପରି ମଧ୍ୟ ସେହି ଆଦିମ ସମୟରେ କର୍ତ୍ତୃବାଦୀ ଆର୍ଯ୍ୟମାନେ ଅବୋଧ୍ୟ ଭାଷାରେ ମନ୍ତ୍ର ରଚନା କରି  ତଦନୁଯାୟୀ ଆମ ଆଦିବାସୀମାନଙ୍କ ସମସ୍ତ ସମ୍ପତ୍ତି ଉପରେ ନିଜ ଆଧିପତ୍ୟ ଜାରି କରିଥିଲେ । 

ଏଥିପାଇଁ ସେମାନେ ନିଜ ମୁହଁରୁ ଯାହା ବାହାରିଲା ତାକୁ ବେଦ ବୋଲି କହି ତାହା ବିଧାତା ପ୍ରଦତ୍ତ ବୋଲି କହୁଥିଲେ ଓ ତାହାକୁ ଯିଏ ନମାନିଲା  ତାକୁ ମ୍ଳେଚ୍ଛ ବୋଲି କହି ମୃତ୍ୟୁ ଦଣ୍ଡ ବି ଦେଉଥିଲେ  । ଯେହେତୁ ସେମାନେ ବିଧାତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖନିସୃତ ବେଦର ଅଧିକାରୀ ସେହେତୁ ନିଜ ନିଜକୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଲି କହୁଥିଲେ । 

ଶୋଷୋଣଚକ୍ର 

ଏହି ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ନିଷ୍ପତ୍ତି କ୍ରମେ ଆର୍ଯ୍ୟ ଗୋଷ୍ଠୀର ସବୁଠୁ ବଳୁଆ ଲୋକ ରାଜା ହେଉଥିଲା ଓ ଆଉ ଥୋଡ଼େ ବଳୁଆ ଲୋକ ତାର ସୈନ୍ୟ ସାଜି ସେମାନଙ୍କ ଅବୋଧ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଧାରରେ ସଂତ୍ରାସ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲେ  । ଏପରି ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ସଂତ୍ରାସ ଚଳାଇଥିବା ବେଦଜ୍ଞ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ  ବାହୁବଳୀମାନଙ୍କର ସହାୟତାରେ ଭାରତର ଅରଣ୍ୟମାନଙ୍କରେ କୃଷିଭିତ୍ତିକ ମାତୃପ୍ରଧାନ ସମାଜ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥିବା ଆଦିମ ଜନଜାତି ଉପରେ କିପରି ଅତ୍ୟାଚାର ଚଳାଇଥିଲେ ତାହାର ଦୀର୍ଘ ତାଲିକାରୁ ରାମାୟଣରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ଗୋଟିଏ ଘଟଣାକୁ  ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଭାବେ ନିଆଯାଇପାରେ । ଋଷି ବିଶ୍ଵାମିତ୍ରଙ୍କ ଆଖି ପଡ଼ିଥିଲା ଆଦିବାସୀ ମହିଳା ତାଡ଼କାଙ୍କ ନଦୀକୂଳବର୍ତ୍ତୀ ଉର୍ବର ଭୁଇଁଖଣ୍ଡିକ ଉପରେ । ରାଜା ଦଶରଥଙ୍କ ପୁଅ ରାମଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ହାତରେ ସେ ତାକୁ ହତ୍ୟା କରାଇଥିଲେ । ଏହି ଘଟଣାର ସମାଜତାତ୍ତ୍ଵିକ ବିଶ୍ଳେଷଣ ହୋଇନାହିଁ ; କାରଣ ରାମଙ୍କୁ ଭଗବାନ ସଜାଇ ତାଙ୍କ ଆଚରଣକୁ ପ୍ରଶ୍ନାତୀତ କରାଯାଇଛି ।  

ଏପରି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଅତ୍ୟାଚାର ଚଳାଇଥିବା ସେହି ଆର୍ଯ୍ୟମାନେ ଆମ ଆଦିମ ଅଧିବାସୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବୋଧ୍ୟ ଭାଷାରେ ଯେଉଁ ଶାସ୍ତ୍ର  ପ୍ରବର୍ତ୍ତନ କରିଥିଲେ, ତହିଁର ଉଦ୍ଘୋଷଣ ହେଲା:  ପରମବ୍ରହ୍ମ ସାରା ସଂସାରକୁ ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ତଦନୁଯାୟୀ ସଂସାର ଚଳାଇବା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ  ବେଦ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି  । ସେହି ପରମବ୍ରହ୍ମ ଯେହେତୁ ସେମାନଙ୍କୁ  ବେଦମନ୍ତ୍ର ଓ ତା’ର ପ୍ରୟୋଗ ଅଧିକାର ଦେଇଛନ୍ତି, ସେହେତୁ  ସଂସାର ଚଳାଇବା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କ କର୍ତ୍ତୃତ୍ତ୍ଵକୁ ଅନ୍ୟମାନେ ମାନିବା ଦରକାର ।

ଚତୁର୍ବର୍ଣ୍ଣ ତିଆରି ଓ ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦର ଉଦ୍ଭବ 

ଏହି କର୍ତ୍ତୃତ୍ଵ  କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିବା ପାଇଁ  ସେମାନେ ପ୍ରଥମେ ବାହୁବଳେନ୍ଦ୍ରମାନଙ୍କୁ କିପରି ନିଜ ସପକ୍ଷକୁ ଆଣି  ଅନ୍ୟକୁ କ୍ଷତବିକ୍ଷତ କରି କ୍ଷତି ପହଞ୍ଚାଇବାର ମାନସିକତା ଓ ସାମର୍ଥ୍ୟ  ଥିବା ହେତୁ ସେମାନଙ୍କୁ କ୍ଷତ୍ରିୟ ବୋଲି ଆଖ୍ୟାୟିତ କରିଥିଲେ ଓ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ସବୁଠୁ ବଳୁଆ ଓ ନୃଶଂସ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ରାଜା ବନାଇ ତା ସହାୟତାରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ଆଧିପତ୍ୟ ଚଳାଇଥିଲେ ତାହା ପୂର୍ବରୁ ସୂଚିତ ହୋଇଛି । ଏହିପରି ଭାବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଓ କ୍ଷତ୍ରିୟ – ଦୁଇ ବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହୋଇଗଲା ପରେ ଧନ ଆୟରେ ସେମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ ସହଯୋଗ କରିବାକୁ ଲୋକ ଖୋଜାପଡ଼ିଲେ । ବଳରେ ଊଣା କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ପ୍ରଖର ଥିବା ଥୋଡ଼େ ଲୋକ ଏମାନଙ୍କ ବଶ୍ୟତା ସ୍ଵୀକାର କରି ଏମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଧନ ଅର୍ଜନ କରିବାକୁ  ସମ୍ମତ ହେବାରୁ ସେମାନଙ୍କୁ  ବୈଶ୍ୟ ବୋଲି ଆଖ୍ୟାୟିତ କରି ଅବଶିଷ୍ଟ ସମଗ୍ର ମାତୃପ୍ରଧାନ ଆଦିମ ଅଧିବାସୀମାନଙ୍କୁ ଶୂଦ୍ର ତାଲିକାରେ ରଖିଥିଲେ ସେହି କର୍ତ୍ତୃବାଦୀ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଓ ବିଭିନ୍ନ ଦେବତା ସୃଷ୍ଟି କରି ସାଧାରଣ ମଣିଷ ପାଇଁ ଅବୋଧ୍ୟ ବେଦମନ୍ତ୍ର ସହାୟତାରେ ସେମାନଙ୍କ ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା ଚଳାଇ ସମାଜର ସର୍ବୋଚ୍ଚ ନିୟନ୍ତ୍ରକ ଭାବେ ନିଜକୁ ଜାରିକରିଥିଲେ  ।  ଅବଲୀଳାକ୍ରମେ ଏହି ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀ ବାହାରିଲେ, ଯେଉଁମାନେ ନିଜନିଜକୁ ଦେବତା ବୋଲି ବି କହିଲେ । ଏବେ ବି ଗାଁଗହଳରେ “ବ୍ରାହ୍ମଣଦେବତା” ଶବ୍ଦ ଶୁଣିବାକୁ ମିଳେ । 

ସେମାନଙ୍କ ଆସ୍ଫାଳନ ଅନୁଧ୍ୟାନ କରିବାକୁ ଗୋଟିଏ ଶ୍ଳୋକ ଯଥେଷ୍ଟ । ତାହା ହେଲା- 

ଦୈବାୟତଂ ଜଗତ୍ସର୍ବଂ   ମନ୍ତ୍ରାଧୀନଂ  ତତ୍ ଦୈବତମ୍ 

ତତ୍   ମନ୍ତ୍ରଂ ବ୍ରାହ୍ମଣାଧୀନା  ତସ୍ମାତ୍ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦୈବତମ୍ ॥  

ଅର୍ଥାତ୍ ସମଗ୍ର ଜଗତ ଦୈବର ଅଧୀନ , ଦୈବ ମନ୍ତ୍ରର ଅଧୀନ, ମନ୍ତ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣର ଅଧୀନ , ତେଣୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ  ଦୈବ ସମ ସମଗ୍ର ସଂସାରର ଅଧିପତି  । ସୁତରାଂ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶ୍ରମ ନକରନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣେତର ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ନିଜେ ପରିଶ୍ରମ କରି ଯାହା ଉତ୍ପାଦନ ବା ଆହରଣ କରିବେ ତାହା ବ୍ରାହଣମାନଙ୍କ ରୁଚି ଅନୁସାରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଇ ପୋଷିବେ । 

ଏହାକୁ କ’ଣ ଆଦିମ ଭାରତୀୟମାନେ, ଯେଉଁମାନେ କୌଣସି ଅଦୃଶ୍ୟ କର୍ତ୍ତାକୁ  ଗ୍ରହଣ କରୁନଥିଲେ, ଓ ଯାହା କିଛି ଘଟେ ତାହା ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କାରଣ ହେତୁ ଘଟେ ବୋଲି ନିଃସନ୍ଦେହ ଥିଲେ, ମାନି ନେଇଥିଲେ? 

ନା । 

ଧ୍ଵସ୍ତପ୍ରଜ୍ଞ

ସେମାନଙ୍କ ମତରେ ଏପରି ଆସ୍ଫାଳନକାରୀମାନେ ଥିଲେ ଧ୍ଵସ୍ତପ୍ରଜ୍ଞ । ଯଥା-

ବେଦଂ  ପ୍ରାମାଣ୍ୟଂ କସ୍ୟଚିତ୍ କର୍ତ୍ତୃବାଦଃ

ସ୍ନାନେ ଧର୍ମେଚ୍ଛା ଜାତିବାଦବଲେପଃ

ସନ୍ତାପାରାମ୍ଭଃ ପାପହାନାୟଚେତି

ଧ୍ଵସ୍ତ ପ୍ରଜ୍ଞାନାଂ ପଞ୍ଚଲିଙ୍ଗାନିଜାଡ୍ୟେ ॥ 

ଅର୍ଥାତ୍, ବେଦକୁ  ଅଲଙ୍ଘ୍ୟ ମନେକରିବା , ଯାହାକିଛି ହେଉଛି ତାହା ଜଣେ ଅଦୃଶ୍ୟ କର୍ତ୍ତାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହେଉଛି ବୋଲି ବିଶ୍ଵାସ କରିବା ,  ଧର୍ମ ଅର୍ଜନ ପାଇଁ ପାଣିରେ ବୁଡ଼ଦେବା , ଜାତିବାଦରେ ଜଡ଼ିତହେବା  ଓ ପାପ ବିମୋଚନ ପାଇଁ  ଓଷାଉପବାସ କରିବା – ଧ୍ଵସ୍ତପ୍ରଜ୍ଞ ବା ବୁଦ୍ଧିଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥିବା ଲୋକର ଏ ପାଞ୍ଚ ଲକ୍ଷଣ । 

ଅତଏବ, କେବଳ ଏବେ ନୁହଁ , ସୁପ୍ରାଚୀନ ଅତୀତରେ ମଧ୍ୟ ହେତୁବାଦୀ ଓ ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟବାଦୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବାସ୍ତବତା ଓ ଅନ୍ଧବିଶ୍ଵାସକୁ କେନ୍ଦ୍ର କରି ବିବାଦ ଲାଗିରହିଥିଲା ।